Raport końcowy Modele zarządzania uczelniami w Polsce
Raport końcowy Modele zarządzania uczelniami w Polsce
Raport końcowy Modele zarządzania uczelniami w Polsce
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Modele</strong> <strong>zarządzania</strong> <strong>uczelniami</strong> w <strong>Polsce</strong><br />
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego<br />
z działań naprawczych proponowanych przez kierowników PJO albo członków powołanej do<br />
realizacji tego celu komisji (rektorskiej, senackiej czy uczelnianej). Możliwe jest także utworzenie<br />
za pomocą odpowiedniego zapisu w statucie uczelni innego ciała/organu odpowiedzialnego za<br />
monitorowanie jakości kształcenia.<br />
Za opracowanie procedur wymienionych w punkcie Kształtowania i uzupełniania zasobów<br />
wspierających kształcenie – jest odpowiedzialny rektor oraz kierownicy PJO. Zaś realizacją<br />
przyjętych procedur zajmują się osoby kierujące systemem biblioteczno-informacyjnym (jego<br />
działanie jest określone w art. 88.1) uczelni oraz kierownicy wewnętrznych jednostek<br />
organizacyjnych PJO. Zgodnie z wymogiem ustawy konieczne jest działanie rady bibliotecznej (art.<br />
88.3) jako organu opiniodawczego rektora. Jej skład kompetencje oraz tryb powoływania określa<br />
statut uczelni (art. 88.3). Radzie bibliotecznej można powierzyć odpowiedzialność za politykę<br />
kształtowania i monitorowania systemu biblioteczno-informacyjnego oraz wdrożenie wynikających<br />
z niej zadań. Na wzór takiej rady w uczelni powinno być powołane analogiczne ciało<br />
odpowiedzialne za kształtowanie polityki w zakresie tworzenia i monitorowania zasobów innych niż<br />
biblioteczno-informacyjne. Dotyczy to na przykład: wyposażenia laboratoriów; sprzętu<br />
komputerowego i oprogramowania.<br />
2.8.3.9.4. Struktura organizacyjna wewnętrznego systemu zapewnienia jakości<br />
kształcenia<br />
Badania prowadzone w zagranicznych ośrodkach wykazują ogromną różnorodność struktur<br />
organizacyjnych, niemożność wskazania rozwiązań typowych, przy jednoczesnym<br />
zdecentralizowaniu systemów w poszczególnych uczelniach.<br />
Przykład Uniwersytetu Helsińskiego<br />
Za jakość na Uniwersytecie odpowiada Rektor. Natomiast wszelkie działania w zakresie<br />
systemu zapewnienia jakości na Uniwersytecie są prowadzone przez grupę ds. zapewnienia<br />
jakości. Grupa, powołana przez Rektora, składa się z przedstawicieli środowiska naukowego<br />
uczelni, ekspertów wykładowców, przedstawicieli administracji i studentów. Nadzoruje ona<br />
i koordynuje proces zapewnienia jakości przez współpracę z konkretnymi jednostkami uczelni oraz<br />
przygotowuje dokumentację i opracowania dotyczące jakości. Osobą bezpośrednio<br />
odpowiedzialną za wdrażanie systemu zapewnienia jakości w każdej jednostce jest Quality<br />
Manager. Współpracuje on z uniwersyteckim ekspertem ds. jakości oraz innymi ekspertami<br />
i osobami afiliowanymi na wydziałach lub w instytutach. Wydziały, instytuty prowadzą cykliczną<br />
i regularną ocenę procesu nauczania z uwzględnieniem celów i planów rozwojowych społeczności<br />
uniwersyteckiej. Uczelnia dysponuje własnym, wypracowanym na bazie Uniwersyteckiego Planu<br />
Strategicznego i Programu Rozwoju Kształcenia i Studiów, wszechstronnym narzędziem<br />
samooceny tzw. Teaching Evaluation Matrix. Każdy wydział, instytut podejmuje niezależne<br />
działania w zakresie samooceny, a ocenie podlega każdy wymiar kształcenia w danej jednostce.<br />
Wspomniane narzędzie samooceny może być również wykorzystane w wyborze centrów<br />
doskonałości w nauczaniu na Uniwersytecie. W procesie samooceny czynny udział biorą studenci,<br />
którzy oprócz oceny dydaktyki mogą wnosić swój wkład w poprawę procedur ewaluacyjnych na<br />
wydziale lub w instytucie.<br />
Rozwiązaniem wartym zarekomendowania jest powołanie na wzór Szkoły Biznesu<br />
w Kopenhadze specjalnej jednostki badawczo-doradczej zajmującej się rozwojem kompetencji<br />
nauczycieli akademickich i pracowników administracji.<br />
Przewidziana w ustawie autonomiczność uczelni nie sugeruje jednego rozwiązania. Może to<br />
się dokonać na drodze powoływania ciał kolegialnych (np. komisje), co wydaje się szczególnie<br />
Centrum Badań nad Szkolnictwem Wyższym Uniwersytetu Jagiellońskiego<br />
31-007 Kraków, ul. Gołębia 24<br />
190