Raport końcowy Modele zarządzania uczelniami w Polsce

Modele zarządzania uczelniami w Polsce
Projekt współfinansowany ze środków Unii Europejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego
d) stworzenie procedur wykorzystywania wyników kontroli do działań projakościowych.
Znaczenie systemu kontroli nie może polegać na stworzeniu systemu penalizującego
negatywne zachowania, ale na promowaniu zachowań pożądanych i stworzeniu warunków do
nieustającej zmiany, w tym do modyfikacji strategii uczelni czy redefiniowania kompetencji
organów uczelni zapisanych w statucie.
2.2.3.2. Model elekcyjno-bikameralny
Model elekcyjno-bikameralny jest dopuszczany do istnienia w ustawie Prawo o szkolnictwie
wyższym już w jej obecnej formie. Badania wykazały, że nie jest to model chętnie stosowany, a
część uczelni w ogóle nie widzi potrzeby jego stosowania. Jednocześnie należy zauważyć, że
bikameralność jest wymagana w odniesieniu do publicznych uczelni zawodowych. Od umiejętności
wykorzystania konwentu jako paralelnego organu kolegialnego uczelni zależeć będzie powodzenie
tego modelu.
(Uwaga! W modelu elekcyjno-bikameralnym i pozostałych znaczna część funkcji i elementów
zarządzania powtarza rozwiązania modelu elekcyjno-unikameralnego, bo dotyczy po prostu
modelowego działania uczelni.)
Planowanie:
a. rozeznanie istniejących potrzeb edukacyjnych i badawczych, które mogą być zaspokojone za
pomocą działań tworzonej/istniejącej uczelni;
b) rozpoznanie edukacyjnej i naukowej polityki państwa (ustawy reformujące szkolnictwo
wyższe; dokumenty strategiczne) oraz jej europejskiego kontekstu;
c) dokładne rozpoznanie posiadanych zasobów materialnych oraz ludzkich (dotyczy to
szczególnie ilości oraz planowanej ilości zatrudnionych pracowników uczelni);
d) rozpoznanie potrzeb interesariuszy zewnętrznych (oczekiwania rynku pracy, potrzeby
wyrażane przez pracodawców);
e) rozpoznanie zainteresowania interesariuszy zewnętrznych uczestnictwem w pracach
konwentu;
f) przeanalizowanie możliwego i pożądanego składu konwentu zgodnie z zaleceniami ustawy
(art. 63.1 – bez zmian);
g) przeanalizowanie możliwości określenia wspólnych kompetencji obydwu organów
uchwałodawczych;
h) rozpoznanie oczekiwań zatrudnianych/zatrudnionych pracowników;
i) istniejąca bądź tworzona strategia rozwoju uczelni;
j) problemy i wyzwania stające przed uczelnią (np. ponoszone straty finansowe;
korzystne/niekorzystne zmiany ilości kandydatów/studentów).
Etap planowania musi doprowadzić do rozpoznania rzeczywistych możliwości działania
uczelni, a w szczególności jej perspektyw rozwoju, obejmujących:
− oczekiwany przyrost liczby studentów;
− oczekiwaną ilość prowadzonych kierunków (poziomów i profili) kształcenia;
− oczekiwaną ilość pracowników;
− prognozowane zainteresowanie i udział interesariuszy zewnętrznych;
− oczekiwane sposoby współpracy konwentu z rektorem oraz senatem;
− prognozowaną wysokość przychodów uczelni.
Etap planowania z kolei nie musi prowadzić do powstania materialnego efektu tych działań,
choć przygotowanie raportów czy analiz zdecydowanie ułatwi dalsze prace, stanowiąc wyraźny
punkt odniesienia.
Centrum Badań nad Szkolnictwem Wyższym Uniwersytetu Jagiellońskiego
31-007 Kraków, ul. Gołębia 24
60