You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
312 Sermón 359 A<br />
hablará <strong>de</strong> fe. Entonces verás, no creerás. Lo mismo suce<strong>de</strong>rá<br />
con la esperanza. Cuando se haga presente la realidad, ya no<br />
la esperarás. Pues lo que uno ve, ¿cómo lo espera? Ved que,<br />
cuando hayamos llegado, <strong>de</strong>jará <strong>de</strong> existir la fe y la esperanza.<br />
Y ¿qué pasará con el amor? La fe aboca en la visión; la esperanza,<br />
en la realidad. Allí existirá ya la visión y la realidad,<br />
no ya la fe o la esperanza. Y el amor, ¿qué? ¿Acaso pue<strong>de</strong><br />
<strong>de</strong>saparecer también él? Si ya se inflamaba ante lo que no se<br />
veía, cuando lo vea, sin duda, se inflamará más. Con razón,<br />
pues, se dijo: Vero el amor es la mayor <strong>de</strong> todas, porque a la<br />
fe le suce<strong>de</strong> la visión; a la esperanza, la realidad; pero al<br />
amor nada le sigue: el amor crece, el amor aumenta, y alcanza<br />
su perfección mediante la contemplación.<br />
5. Deseando ya <strong>de</strong>s<strong>de</strong> aquí ver el rostro <strong>de</strong> Dios y suspirando<br />
por llegar a la patria <strong>de</strong> la eterna felicidad, ¿no es cierto<br />
que, in<strong>de</strong>pendientemente <strong>de</strong> la felicidad mundana <strong>de</strong> que nos<br />
veamos ro<strong>de</strong>ados y <strong>de</strong> la abundancia y sobreabundancia <strong>de</strong> bienes<br />
<strong>de</strong> que nos sintamos llenos, nosotros los que ar<strong>de</strong>mos en<br />
tal <strong>de</strong>seo experimentaremos siempre como miserable nuestro<br />
peregrinar y que <strong>de</strong>s<strong>de</strong> esa misma miseria hemos <strong>de</strong> suplicar<br />
al Señor, diciéndole siempre: Líbrame, Señor? Dice el pobre:<br />
Líbrame, y piensas que se refiere a su pobreza. Dice el rico:<br />
Líbrame, y tal vez está enfermo. Pero se da el caso <strong>de</strong> que<br />
está sano y es rico, y grita aún: Líbrame. ¿De qué sino <strong>de</strong> lo<br />
que dice la misma oración: Líbranos <strong>de</strong>l mal? Cualesquiera<br />
que sean los bienes entre los que viva, el cristiano ha <strong>de</strong> cla-<br />
non dicetur iam [761] fi<strong>de</strong>s. Vi<strong>de</strong>bis enim, non cre<strong>de</strong>s. ítem ipsa spes.<br />
Cum fuerit res, iam non speras. Quod enim vi<strong>de</strong>t quis, quid sperat? (Rom<br />
8,24). Ecce cum peruenerimus, finitur fi<strong>de</strong>s, finitur spes. Caritas quid?<br />
Fi<strong>de</strong>s uertitur in speciem, spes uertitur in rem. Iam species erit et res,<br />
non fi<strong>de</strong>s et spes. Caritas quid? Numquid potest ipsa finiri? Si enim<br />
in id quod non ui<strong>de</strong>batur, utique cum ui<strong>de</strong>rit,<br />
amplius inflammabitur. Bene ergo dictum est: Maior autem borum<br />
caritas, quoniam fi<strong>de</strong>i species succedit, spei re succedit, caritati<br />
nulla res succedit; ipsa crescit, ipsa augetur, ipsa illa contemplatione<br />
perficitur.<br />
5. Hinc <strong>de</strong>si<strong>de</strong>rantes faciem <strong>de</strong>i, suspirantes ad patriam sempiternae<br />
felicitatis, nonne quantacumque saeculi felicitate circumfluamus, quantacumque<br />
rerum copia et redundantia repleamur, in illo <strong>de</strong>si<strong>de</strong>rio constituti,<br />
peregrinationem terrenam miseram habebimus, et miseratione ipsa ad<br />
<strong>de</strong>um <strong>de</strong>precamur, dicentes semper: Domine libera me? (Ps 7,2). Dicit<br />
pauper: Libera me; et putas eum dicere ut liberetur a paupertate. Dicit<br />
diues: Libera me; forte aegrotat. Immo sanus est, et diues est, et clamat:<br />
Libera me. Vn<strong>de</strong>, nisi quod dicit ipsa oratio: Libera nos a malo?<br />
(Mt 6,13). In quibuscumque bonis uersetur, necesse est christianus con-<br />
La paciencia y la parábola <strong>de</strong>l administrador infiel 313<br />
mar también necesariamente: Líbranos <strong>de</strong>l mal. Si grita: Líbranos<br />
<strong>de</strong>l mal, hay algo <strong>de</strong> lo que ha <strong>de</strong> ser librado; si ha<br />
<strong>de</strong> ser librado <strong>de</strong> algo, es que vive en medio <strong>de</strong> algún mal;<br />
y, si se halla envuelto en algún mal, sean cuales sean los bienes<br />
que puedan <strong>de</strong>leitarle, tiene qué tolerar hasta el momento <strong>de</strong><br />
disfrutar <strong>de</strong> Dios. Así, pues, el aguante es necesario en este<br />
mundo a todos: a los pobres, a los ricos, a los sanos, a los<br />
enfermos, a los cautivos, a los libres, a los peregrinos, a los<br />
que viven en su propia patria; el aguante es necesario, puesto<br />
que todos somos peregrinos en este mundo. Y hasta que no<br />
se vean libres <strong>de</strong> esta condición <strong>de</strong> peregrinos y se adhieran<br />
a aquella verdad y sustancia inmutable, por la que suspiraron<br />
siendo peregrinos, se encuentran entre tentaciones y gritan al<br />
Señor con sincero corazón: Líbranos <strong>de</strong>l mal.<br />
6. Los hombres miserables ponen su mirada en aquellos<br />
a quienes el mundo llama dichosos y quieren ser como ellos,<br />
pensando que, cuando eso sea realidad, se verán libres <strong>de</strong> todo<br />
mal. Es un pensamiento errado, a<strong>de</strong>más <strong>de</strong> no cristiano, rebosante<br />
<strong>de</strong> avaricia, no <strong>de</strong> fe: piensan que no les queda nada<br />
<strong>de</strong>spués <strong>de</strong> esta vida. No digo: «En esta vida es feliz quien<br />
abun<strong>de</strong> en cualquier clase <strong>de</strong> bienes». Lejos <strong>de</strong> mí el afirmar<br />
tal cosa; pero, si no cree que haya nada <strong>de</strong>spués <strong>de</strong> esta vida,<br />
nunca será feliz. La razón y la misma verdad prueban que aquí<br />
nadie pue<strong>de</strong> ser feliz; me refiero a la felicidad tal como la<br />
consi<strong>de</strong>ra la sabiduría, no la avaricia. Mas he aquí que, al yo<br />
proponerlo, todo hombre ha consi<strong>de</strong>rado que pue<strong>de</strong> ser feliz.<br />
Y comienzo a preguntarle si la felicidad se halla en esta tierra.<br />
clamet: Libera nos a malo. Sí clamat: Libera nos a malo, est un<strong>de</strong><br />
liberetur; si est un<strong>de</strong> liberetur, in malo est; si in malo est, quantacumque<br />
habeat bona quibus <strong>de</strong>lectetur, habet quod toleret (261) doñee <strong>de</strong>o<br />
perfruatur. Tolerantia ergo necessaria est in hoc saeculo pauperibus, diuitibus,<br />
sanis, aegrotantibus, captiuis, liberis, peregrinantibus, in sua patria<br />
constitutis; necessaria est tolerantia, quía omnes peregrinantur in mundo.<br />
Et doñee ab ista peregrinatione liberentur et inhaereant illi ueritati et incommutabili<br />
substantiae, cui peregrinantes suspirauerunt, uersantur in<br />
temptationibus et uero cor<strong>de</strong> ad <strong>de</strong>um clamant: Libera nos a malo.<br />
6. Vi<strong>de</strong>nt autem homines miseri eos qui in hoc saeculo appellantur<br />
beati, et uolunt tales esse, et putant quoniam, cum tales fuerint, iam in<br />
malo non erunt. Peruersa ista mens est, et non christiana, cupiditate<br />
plena, non fi<strong>de</strong>: nihil sibi putant esse post hanc uitam. Non dico: Félix<br />
est in ista uita qui abundauerit rebus ómnibus. Absit ut dicam, sed sí<br />
nihil putat esse post hanc uitam, felix numquam est. Conuincit enim<br />
ratio, conuincit ueritas, neminem hic esse posse felicem, felicem dico<br />
sicut iudicat sapientia, non sicut iudicat auaritia. Et ecce, cum proposuero,<br />
[762] iudicauit omnis homo eum esse felicem. Et incipio<br />
illum quaerere utrum inueniatur in hac térra. Numquid dico: Felix est