Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
(SERMÓN 387)<br />
(Este sermón es <strong>de</strong> San Cesáreo <strong>de</strong> Arles [145], aunque utilizando<br />
uno <strong>de</strong> San Agustín, hoy perdido.)<br />
(SERMÓN 388)<br />
(No se admite su autenticidad agustiniana. Quizá sea <strong>de</strong> San Cesáreo<br />
<strong>de</strong> Arles, utilizando textos agustinianos.)<br />
SERMÓN 389'<br />
Tema: La limosna.<br />
Lugar: Desconocido.<br />
Fecha: Desconocida.<br />
1. Esta lectura evangélica es para mí una exhortación <strong>de</strong>l<br />
Señor a que os hable sobre cómo conseguir el pan celeste.<br />
Existe este pan terreno, necesario a la tierra, puesto que nuestra<br />
carne tierra es. No podría darse que nuestra carne tuviera<br />
su pan y no lo tuviera nuestra alma. También nuestra alma se<br />
halla en este mundo en cierta necesidad, y necesita su pan,<br />
como la carne el suyo. ¿Quién no tiene necesidad <strong>de</strong>l pan?<br />
Sólo Dios, que es él mismo pan, no tiene necesidad <strong>de</strong> pan;<br />
SERMONES CCCLXXXVII-CCCLXXXVIII [PL 39,1698-1701]<br />
EORUM AUCTOR VIDETUR ES SE S. CAESAREUS ARELAT.<br />
SERMO CCCLXXXIX<br />
[RB 58(1948)431 (PL 39,1701)<br />
TRACTATUS DE IMPETRANDO PANE CAELESTI SIVE DE FACIENDIS<br />
ELEMOSINIS ET MISERICORDIA<br />
1. Admonet nos dominus lectione euangelica ut loquamur uobis <strong>de</strong><br />
impetrando pane caelesti. Est enim iste pañis terrenus terrae necessarius,<br />
quia caro (1702) nostra térra est. Fieri autem non posset, ut panem<br />
[44] suum caro nostra haberet, et panem suum anima non haberet.<br />
Etenim et anima nostra in quadam egestate in hoc saeculo eget pane<br />
suo, sicut caro suo. Nam quis non eget pane? Deus ergo solus, pañis,<br />
Su autenticidad fue puesta en duda por los Maurinps.<br />
La limosna 507<br />
él es, en efecto, el pan <strong>de</strong> nuestra alma, quien no necesita<br />
ningún otro pan, antes bien, bastándose a sí mismo, nos alimenta<br />
también a nosotros. El es manifiestamente el pan celeste<br />
<strong>de</strong>l que se alimenta nuestra alma.<br />
2. Necesitamos el consejo sobre cómo llegar a él para<br />
saciarnos <strong>de</strong> aquel <strong>de</strong>l que ahora apenas conseguimos unas migajas,<br />
para no perecer <strong>de</strong> hambre en este <strong>de</strong>sierto; sobre cómo<br />
llegar a la hartura <strong>de</strong> ese pan <strong>de</strong>l que dice el Señor: Quien<br />
coma <strong>de</strong> este pan no tendrá más hambre y quien beba la bebida<br />
que yo le daré no tendrá sed nunca jamás, prometiéndonos<br />
una cierta hartura y saciedad sin molestia. Necesitamos, pues,<br />
el consejo sobre cómo conseguir esa saciedad <strong>de</strong> pan tan distinta<br />
<strong>de</strong> la saciedad <strong>de</strong> quien sufre el hambre <strong>de</strong> aquí abajo.<br />
Si menospreciamos el consejo, inútilmente llamaremos a las<br />
puertas <strong>de</strong> aquel pan. Más aún, si alguno <strong>de</strong>sprecia este consejo<br />
que os voy a dar o, mejor, que voy a recordaros, pues<br />
no es <strong>de</strong> mi cosecha lo que con vosotros he aprendido, no digo<br />
ya que llama inútilmente, sino que ni siquiera llama. Llamar<br />
no consiste en otra cosa más que en seguir y actuar este consejo.<br />
¿Acaso pensáis, hermanos míos, que Dios tiene una como<br />
puerta material y dura que cierra a los hombres, y que por eso<br />
nos dijo: Llamad, para que lleguemos y pulsemos a la misma<br />
hasta que a fuerza <strong>de</strong> pulsar nos hagamos sentir por el padre<br />
<strong>de</strong> familia, oculto en cierto lugar, y or<strong>de</strong>na que se nos abra,<br />
preguntando: «¿Quién llama? ¿Quién es el que molesta a mis<br />
non eget pane: ipse est enim pañis animae nostrae, qui pane altero non<br />
eget, sed sibi sufficiens nutrit et nos. Manifestus est itaque pañis caelestis<br />
quo pascitur anima nostra.<br />
2. Sed quomodo ad eum perueniatur ut eo saginemur, un<strong>de</strong> modo<br />
uix micas colligimus, ne in ista famélica eremo pereamus: quomodo ergo<br />
perueniatur ad saginam huius pañis <strong>de</strong> quo dominus ait: Panem hunc<br />
qui manducauerit non esuriet, et potum quem ego <strong>de</strong><strong>de</strong>ro qui biberit<br />
non sitiet in aeternum (cf. lo 6,52.35.56; 4,13.35), saginam quamdam<br />
promittens et satietatem sine fastidio: quomodo ergo perueniamus ad<br />
hanc satietatem pañis longe ab ea satietate in hac fame positi, consilio<br />
opus est. Quod consilium si neglexerimus, ad panem illum sine causa<br />
pulsamus. Immo uero consilium hoc quod dicturus sum, uel potius quod<br />
commemoraturus —non enim a me dicam quod uobiscum didici— consilium<br />
ergo hoc quod dicturus sum, non dico quod quisquís contempserit<br />
sine causa pulset, sed quisquís contempserit, omnino non pulsat. Hoc<br />
enim consilium sequi et agere, hoc est pulsare. Quid enim putatis, fratres<br />
mei, quia uere quasi corporaliter habet Deus quamdam ianuam duram<br />
quam claudat contra nomines, et i<strong>de</strong>o nobis dixit: Púlsate, ut ueníamus<br />
et tundamus ostium quousque pulsando perueniamus ad aures patrisfamilias<br />
in secreto quodam loco constituti, et iubeat nobis aperiri dicendo:<br />
Quis est qui pulsat? Quis est qui auribus meis taedium facit? Date