Tom. V - Archive ouverte UNIGE

225 PSYCHOPANNYCHIA. 226
/ Haec nomina mortis et inferni non aliam habere
posse acceptioneni, in versibus Psalmorum [fol.
45] quos obtrudunt, et in cantico illo Ezecbiae, contendo.
Atque id certis argumentis evinci posse confirmo.
In bis enim versibus: Nuniquid mortuis faoies
mirabilia, etc., item: Quae utilitas in sanguine
meo, etc., sive Christus, caput fidelium, sive ecelesia,
eius corpus, loquitur: mortem, ut rem horribilem
ac detestaudam, refugit ac deprecatur. Quod
etiam facit Ezechias in suo cantico. Cur sic horrent
ad nomen mortis, si Deum misericordem ac
sibi propitium sentiuut? An quia amplius nihil futuri
sunt? Sed évadent ex hoc turbulento saeculo,
ex infestis tentationibus, ex inquietudine in summum
otium et beatam requiem. Et quia nihil erunt,
nihil mali sentient: excitandi suo tempore ad gloriam,
quae et ') eorum morte nihil differtur, neque
vita acceleratur. Convertaniur "kd aliorum sanctorum
exempla, an taie aliquid eis accident? Quum
Noe moritur, non déplorât miseram sortem suam.
Abraham non lamentatur. Iacob etiam inter Ultimos
spiritus gratulatur sibi, quod salutare Domini
exspectet (Gen. 49, 18). lob non lacrymatur. Moses,
quum audit a Domino, ultimam horam instare,
non commovetur. Omnes, quantum videre licet,
prompto animo mortem amplectuntur. Yoces illae,
quibus vocanti Domino sancti respondent, passim
obviae sunt: Ecce, ego adsum, Domine. Oportet igitur
aliud quiddam esse, quod Christum, et eius fidèles
compellat ad huiusmodi querimonias. Non dubium,
quin Christus, quuni se offerret pro nobis ac
repraesentaret ad poenam, cum potestate diaboli,
cum inferorum cruciatibus ac doloribus mortis pugnaverit.
Quae omnia in nostra carne vincenda
erant: ut ius suum, quod in nos 2 ) habebaut, perderent.
In hoc igitur agone, quum rigori ac severitati
divinae iustitiae satisfaceret, quum adversus
inferos, mortem ac diabolum congrederetur, invocavit
patrem, ne se in tantis angustiis desereret, ne
se potestati mortis permitteret: nihil aliud a patre
petens, quam ut infirmitas nostra, quam in suo corpore
sustinebat, a potestate diaboli et mortis solveretur.
Haec est fides nostra, cui nunc incumbimus,
quod poena peccati in carne nostra admissi, quae in
eadem carne solvenda erat, ut divinae iustitiae satisfieret,
soluta ac dépensa est in carne Christi, quae
nostra erat. Mortem igitur non deprecatur Christus:
sed gravem sensum severitatis Dei, qua per
mortem pro nobis corripiendus erat. Vis scire ex
quo affectu haec vox prodierit? Non possum tibi
melius exprimere, quam vox eiusdem altera: pater,
pater, ut quid me dereliquisti? Hos igitur mortuos
et sopultos, in terram oblivionis deportatos, vocat a
1) 1542: neque. 2) nobis, 1552 seqq.
Calvini opera. Vol. V.
Deo derelictos. Ad hunc modum sancti, docente
spiritu Dei, non usurpabunt has voces, quo a se
avortant mortem, et *) Dei vocationem : sed quo iudicium,
iram et severitatem Dei deprecentur: qua per
mortem corripi se [fol. 46] a Deo sentiunt. Hoc ne
comminisci videar, quaero, sitae fidelis vocaturus
simplicem et naturalem mortem, iram et terrores
Dei? Non arbitror illos eo usque impudentes, ut
audeant affirmare. Atqui, mortem illam sic interpretatur
propheta iisdem locis: In me transierunt,
Deus, irae tuae, et terrores mortis conturbaverunt
me (Psal. 88, 8. 17). Et multa alia subiicit, quae
pertineaat ad iram Dei. Alterius vero loci haec
verba sunt: Quoniam momentum in indignatione
eius, et vita in benevolentia eius (Psal. 30, 6). Sed
lectores hortor, ad volumen se conférant: ut ex integris
duobus Psalmis-, et cantico illo, certiorem
fidein pétant. Sic enim nee fucus illis fiet, et facile
obtinebo apud eos, qui sano iudicio legont. Constituimus
ergo, mortem illis locis esse, sentire iram ac
iudicium Dei, hocque sensu perterreri ac conturbari.
Sic Ezechias, quum videret se relinquere regnum
expositum hostium probris ac direptioni, prolem
vero se non relinquere, a qua descenderet exspectatio
gentium: haec, quae signa erant irati et
punientis Dei, sollicitabant animam eius, non mortis
terror, quam postea nulla deprecatione subiit. Tn
summa fateor, mortem ex se malum esse, quum sit
maledictio et poena peccati : et,. quum ipsam, per se,
plenam esse terroris ac desolationis, turn vero in ultimam
desperationem eos depellere, qui sentiunt earn
sibi infligi ab irato et puniente Deo. Unum est condimentum,
quod tantam eius acerbitatem temperet:
inter eius angustias cognoscere Deum sibi esse patrem,
Christum habere ducem ac comitem. Hoc
condimento qui carent, habent mortem pro çonfusione
et perditione aeterna. Quare Deum laudare
in morte non possunt.
lam versus ille: Non mortui laudabunt te, etc.
claudit laudes populi, gratias agentis Deo, quod eius
manu protectus esset a periculo: in huno sensum,
si permisisset nos opprimi Dominus, ac venire in
potestatem hostis, insultasset eius nomini ille, et
gloriatus esset se superasse Dominum Israol. Nunc
vero ubi Dominus eius ferociam repressit ac contudit,
ubi nos ab eius saevitia eripuit, in manu potenti
et brachio excelso: non poterunt gentes dicere:
Ubi est Deus eorum? qui se vere Deum viventem
ostendit. Nee poterit eius misericordia in dubium
venire, quam adeo mirifice exhibuit. Et hic mortui
appellantur, derelicti a Deo, et qui eius virtutem
ac benignitatem erga se non senserunt: quemadmo-
1) Sic sola 1542 assentiente Gallo; caelerae omnes : ut.
15 •