Tom. V - Archive ouverte UNIGE

301 DE SACERDOTIO PAPALI ABHCIENDO. 302
' tuum inest, ut missariis sacrifiais, velut satisfactione
persoluta, mortuorum animae a peccatis suis expientur.
Hoc, inquain, onere utcunque defungi necesse
est eorum unumquemque, qui sacras illas opes,
participant. Nulla est tarn opulenta abbatia, nulla
rursum cappellania usque eo tenuis, quae non ea
lege devincta sit. Nee interest, ipsine per se, an
conducta vicarii opera, sanctum illud niunus exsequantur.
Siquidem non defuturos suspicor, qui ad
miseram hanc excusationem se conférant : ') quod
inquinamentis illis ad sordidos sacrificulos ablegatis,
opes ipsi possideant nullo scelere profanatas. Sed
quid inde porro aliud consequentur, nisi ut dum
culpa una purgare se moliuntur, duplicem nequitiam
prodant? Cedo, quod scélérate perpetratum
iri conspiciunt, ab eo religiose manus abstinent: perpetrandum
tarnen interim diligenter curant. Quibus
iam obsecro culpa faeinoris adscribetur, nisi quibus
autoribus admissum fuerit? Qu um vero iussu
autoritateque sua ad maleficium impellant, quorum
ministerio abutuntur, annon alteram quoque crimen
hic se profert? Si quis honiinem a se interemptum
ideo negaret, quod non sua manu, sed condueto a
se sicario caesus esset, a quo nostrum non conspueretur?
Neinpe qui sua confessione bis se aecusaret:
et quod caedis autor fuerit, et quod alteram malis
artibus corfuptum in sceleris societatem traxerit.
Quid autem ab illo dissimile isti faciunt, qui et con- j
tumeliam Deo irrogandam procurant, et ad id au- j
dendum alios pretio corrumpunt? At non eos, in- j
quiunt, corrumpimus, qui vénales ad patrandam
quamvis impietatem prostant. Perinde ac si hoinieida
ille minime ab se corruptum defenderet, quo
ad maleficium administra usus fuerit, quia gladiator
antea fuisset, latrociniis assuefactus. Itaque quemadmodum
ille, dum latronem exercitatione acuit, eius
audaciam confirmât: ita isti quos novis subinde sacrilegiiB
exercent, eos ad nequitiam magis ac magis
indies obdurant.. Sed hac parte propius instare animus
non est: neque verbum fecissem, nisi sua me
improbitate coegissent, dum in rcadeo perspicua
fucum tarnen nescio quern facere conantur. Nihil,
inquam, eos ultra lacesso, modo inter nos istud
constet, quod nullo cavillo declinare iam possurit:
neminem eorum esse qui gemina illa, quam nuper
commemoravi, impietate [pag. 69] non sit inquinatus.
Nemo est enim, qui non de missariis sacris peragendis
sceleratum commercium ineat: nemo qui non
commentitiis satisfactionibus, quas pro mortuorum
redemptione Satan excogitavit, pretium statuât. Si
permissam Christi sacerdotium, quod aeternum esse
oportet, abrogatur, si sacrificium, quo semel omnia
delicta expiavit, aboletur, si sanguis eius, cuius mun-
1) Sic prjçiceps sola. Caeterae: confèrent.
ditie abluimur omnes, conspuitur, 3i to ta redemptio
morte eius acquisita dissipatur, si coena, qua nobis
mortis suae memoriam commendavit, profanatur, si
Dei maiestas erecto in eius locum idolo deiicitur:
yiderint qui faciendis missis sumptus suppeditant,
qua satis speciosa ratione purgare se possint, quo
minus istorum omnium rei agantur, quibus occasionem
scientes ac volentes praebent. Si denique •
nullum a missa blasphemiae genus abest, quo Dei
Christique gloria possit obscurari, viderint quoties
sacrificulum ad altare mittunt, an non triumphum
apparent, quo totum Christi regnum a Satana traducatur?
In hunc modum si Christum cum sua
cruce ludibrio habere, et prostituere homini christiano
nefas non est, nihil erit quod non liceat. Imo
vero mille potius mortes oppetendae, quam tale probrum
sacrosancto Christi nomini, nostra culpa, aliquando
inuratur. Quis enim eo intercessore confidat,
quern suo sacerdotio, hoc est intercederidi munere,
quotidie spoliet? Quis aeternam sui sanctificationem
reponat in unica ') Christi oblatione, quam suppositis
aliis assidue inducit ac oblitérât? Quis suarum
sordium ablutionem speret a Christi sanguine, quern
porcis conculcandum proiicit? Quis spem beatae vitae
ex Christi morte concipiat, cuius fructum alio
ut transférât, earn tota sua virtute enervat? Quis
se Christi participatione, extra quam non nisi mors
est, vivere cogitet, qui sacram eius communicationis
tesseram disrumpit? Quam conscientiae securitatem
ad Dei tribunal afferat ille, qui eius gloriam,
quam illibatam sibi uni servari poscit, ad idolum
traductam procuret? Atqui in eo corde, cui sint illa
omnia ablata, quae vel fidei vel pietatis scintilla restare
potest? Bias praeterea satisfactiones dum mercantur,
quibus a cruciatu solvantur mortuorum animae,
mirum nisi probe intelligunt, quam flagitiosa
in Christum perfidia sese obstringant. Quotquot
enim animarum salutem pretio nundinantur, eos veram
illam ac unicam, quae non auro aut argento,
sed pretioso Christi sanguine constitit, redemptionem
abnegare, certo certius est. Iam neminem fore
existimo, cui quidem in ahqua frontis [pag. 70] particula
pudor haereat, qui conscientiae innocentiam
in tenendis profanis illis sacerdotiis testari ausit:
quorum quae purissima videntur, tantum exsecrabilis
nequitiae secum trahunt.
Nunc ad te, o vir eximie, aliosque in Universum
omnes, qui in papae regno locum aliquem beneficii
nomine obtinent, orationem meam refero.
Quidquid proventus annuatim inde ad vos redit, qua
conscientia usurpare audeatis, quaero. Si in cancellis
vestratium iudiciorum haec disputatio versaretur,
scio ad obtinendum satis superque esse, alle-
1) una, 1576 seqq.