Tom. V - Archive ouverte UNIGE

IOAN. CALVINUS
PIO LECTORI S.
Etei iam eum fructum apud pios aliquot viros Epistolae istae nostrae ediderunt, qui spem aliquanto
maiorem mihi in posterum faoiat: quoniam tarnen et familiäres quosdam meos, et alios non paucoB,
a quibus lectae fuerunt, etiamsi mihi verbotenus assentiantur, non tarnen magnopere hinc commoveri
audio, quod duram asperamque nimium conditionem a me sibi causentur imponi: non minimum visus sum
mihi operae pretium facturus, si paucis hie probos omnes obtestarer, ac per tremendum illudDei nomen
obsecrarem, ne quas e Dei verbo sumptas exhortationes hic habent, perinde accipiant, ac si fabula sibi a
poeta, aut a rhetore aliquo declamatio recitetur, quam plausu blandisque acclamationibus satis sit accepisse:
verum et vitae doctrinam tradi sibi meminerint, quae non aliter quam obtemperando rite approbetur:
et earn ipsam doctrinam Dei verbum esse cogitent, quod impune ludibrio habituri non sint. Quam
sententiam quia pluribus in praesentia Verbis persequi non licet, uno Iezechielis prophetae vaticinio summatim
complectar. Insignis est locus (33, 31 ss.) qui et in Iudaeorum exemplo quandam infelicis
huius saeculi effigiem repraesentet, et terribili divini iudicii exspectatione merito nos percellere debeat.
Turmatim (dicebat prophetae Dominus) ad te veniunt, coram te sedent, verbaque tua audiunt, sed ea
non exsequuntur. Ludibrium enim in ipsorum ore, et cor eorum in avaritiam inclinatum. Et factus es
illis non secus ac ludicra cantio sonorae dulcedinis, quandoquidem verbis tuis intentas habent aures, quae
exsequi non curant. Sed quum tempus venerit (quod certe iam instat) cognoscent apud se fuisse prophetam.
Yale. G-enevae, pridie Idus Ianuarii. Anno 1537.