You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
343 CATECBISMUS. 344<br />
hibebit (I Cor. 13, 12). Contra reprobi ac impii, qui<br />
sincera Deum fide nee quaesierint, nee coluerint, quando<br />
nullam in Deo ac regno eius partem habituri sunt, in<br />
mortem immortalem, ac incorruptibilem corruptionem<br />
cum diabolis coniicientur. TJt extra omne gaudium,<br />
virtutem, ac caetera regni coelestis .bona, aeternis tenebris,<br />
aeternoque cruciatu damnati, verme immortali<br />
arrodantur, et igne ardeant inexstinguibili (les. GO, 24).<br />
QUID SIT SPES.<br />
Si fides, 1 ) ut auditum est, certa est de veritate<br />
Dei persuasio, quod nee mentiri nobis, nee fallere, nee<br />
irrita esse queat: qui hane certitudinem conceperunt,<br />
[pag. 33] simul profecto exspectant, fore, ut promissions<br />
suas Deus praestet, quae, eorum opinione, non<br />
nisi verae esse possunt. Ut in summa nihil aliud sit<br />
spes, quam eorum exspectatio, quae vere a Deo promissa<br />
fides credidit. lia fidès Deum veracem credit,<br />
spes exspectat ut in temporis occasione veritatem suam<br />
exhibeat. Fides credit, nobis esse patrem: spes exspectat,<br />
ut se talem erga nos semper gerat. Fides datam<br />
nobis vitam aeternam credit: spes exspectat, ut aliquando<br />
reveletur; fides fundamentum est, cui spes incumbit:<br />
spes fidem alii, ac sustinet. Nam ut exspectare<br />
a Deo nemo quidquam potest, nisi qui prius eius<br />
promissis crediderit, ita rursus fidei nostrae imbecillitatem,<br />
ne velut fessa concidat, sustineri ac foveri, patienter<br />
sperando et exspectando, oportet.<br />
DE ORATIONE.<br />
Homo vera fide probe instituais, facile primum<br />
perspicii, % ) quam sit bonorum omnium egenus atque<br />
i/nanis, quamque sibi omnia desint salutis adiumenta.<br />
Quare, si praesidia quaerit quibus inopiae suae succurrat,<br />
extra se exeat oportet, et aliunde ea sibi comparet.<br />
Rursum Dominum sese nitro ac liberaliter in<br />
Christo exhïbentem contemplatur, ac in eo coelestes<br />
omnes thesauros aperientem: ut dilectum ilium filium<br />
suum tota eius fides intueatur, ab ipso tota eius exspectatio<br />
pendeat, in ipso tota spes eius haereat et acquiesçât.<br />
Restât ergo, ut in ipso quaerat, et ab ipso<br />
precibus postulet, quod in ipso esse didicit. Alioqui<br />
scire Deum, bonorum omnium dominum ac largitorem,<br />
qui nos ad se poscendum invitet: ipsum vero nee<br />
adire, nee [pag. 34] poscere, adeo non prodesset, ut perincfe<br />
id futurum sit, ac si quis indicatum thesaurum,<br />
humi sepultum ac defossum, negligat.-<br />
QUID IN ORATIONE SPECTANDUM.<br />
Quum oratio cuiusdam inter nos et Deum arbitrii<br />
instar habeat, quo vota, gaudia, suspiria, cogi-<br />
1) Instit. p. 153. 2) Ibid. p. 157 seq.<br />
tationes denique cordis nostri omnes coram ipso<br />
effundimus, diligenter prospiciendum est nobis, quoties<br />
Dominum invocamus, ut in intimos cordis nostri<br />
recessus descendamus, et inde, non ex gufture<br />
aut lingua, Deum appellemus. Tametsi enim in<br />
oratione lingua interdum conducit, sive ut mens in<br />
Dei cogitationem intenta eius exercitio retineàtur,<br />
sive ut pars ilia nostri, praedicandae Domini gloriae<br />
peouliariter destinata, simul cum corde, in meditanda<br />
Domini bonitate occupetur: quid tamen<br />
sine animo valeat, Dominus per prophetam (les.<br />
29, 13; Matth. 15, 7 s.) declaravit, gravissima ultione<br />
in omnes promulgata qui corde ab ipso alienati,<br />
labiis eum honorant. Quod si. vera oratio nihil<br />
aliud esse debet, quam sincerus animi nostri<br />
sensus, ad Deum accessuri, omni gloriae nostrae cogitatione,<br />
omni propriae dignitatis opinione, omni<br />
denique nostri fiducia decedämus oportet: quemadmodum<br />
a propheta (Daniel 9, 5 ss.), admonemur,<br />
non in iustitiis nostris fundere preces, sed in misericordiis<br />
eius màgnis, ut ille nos propter sèmet<br />
ipsum'exaudiat, ut super nos invocatum est nomen<br />
eius. Neque vero hie miseriae nostrae sensus deterrere<br />
nos ab accessu Domini debet, quoniam non<br />
instituta est oratio, qua nos arroganter coram Deo<br />
efferamus, aut aliquid nostrum magno aestimemus:<br />
sed qua nostras [pag. 35] calamitates confiteamur ac<br />
deploremus: quemadmodum filii apud parentes suas<br />
querimonias familiariter deponunt. Quin hic potius<br />
sensus nobis instar calcaris ac stimuli esse debet,<br />
quo acrius ad orationem incitemur. Duo autem<br />
sunt quae ad orationis studium vehementer nos impellere<br />
debeant: mandatum 1 ) Dei, quo orare praecipe:<br />
et promissio, qua poUicetur impetraturos quidquid<br />
petierimus. Insigni enim consolatione fruuntur, qui<br />
eum invocant ac requirunt, quod intelligant sic agendo<br />
se agere rem Uli acceptam: deinde eius veritate freti,<br />
se exauditum iri certo confidunt. Petite, inquit, et<br />
dabitur vobis, pulsate et aperietur, quaerite et invenietis<br />
(Luc. 11, 9). Et Psal. 50 (v. 15): Invoca<br />
me in die necessitatis: eruam te, et glorificabis me.<br />
Ubi etiam duas orationis partes breviter, sed eleganter<br />
complexus est: invocationem seu petitionem,<br />
et gratiarum actionem. Priore cordis nostri desideria<br />
apud Deum deponimus, altera eius erga nos benefacta<br />
recognoscimus, utraque autem in usu nobis<br />
contimenter esse debet. Tanta enim rerum angustia,<br />
nos undique urget ac premit, ut satis sit causae omnibus,<br />
etiam sanctissimis, cur assidue gemant ac suspirent<br />
ad Deum, supplicesque ipsum invocent. Ad<br />
haec tanta ac tarn effusa benefactorum Dei largitas<br />
nos paene obruit, tot ac tarn ingentia eius miracula,<br />
quaquaversum spectes, cernuntur, ut nunquam nobis<br />
desit laudis ac gratiarum actionis materia.<br />
1) Instit. p. 160 seq.
Change language