Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
meter. De vlakke ‘vloer’ leek wel van hout te zijn en oogde net zo als een grote<br />
doorgezaagde boomstam op Aarde. Duidelijk zag ik allemaal jaarringen zitten, wat<br />
aangaf dat deze enorme paddenstoelen behoorlijk oud konden worden en net als de<br />
woudreuzen op Aarde ieder jaar een beetje dikker werden. Daarmee was het meteen<br />
duidelijk geworden dat Teledahn ook iets van seizoenen kende. De platte top werd<br />
aan alle kanten omgeven door een ronde houtige rand van een ruime meter hoog.<br />
Desnoods zou ik daar overheen kunnen klimmen, maar wat dan? Ik bevond mij zo’n<br />
zeven meter boven het wateroppervlak, en ik had geen andere keus om vervolgens<br />
met een flinke sprong daarin te plonsen. In helder water zou ik desnoods kunnen<br />
zwemmen, maar dat zag ik in dit brakke water niet zitten. Sterker nog, het was<br />
misschien wel meer een soort dunne zuigende modder, waarin de ongelukkige die<br />
daarin terecht zou komen, al snel definitief kopje onder zou gaan. Aan de andere<br />
kant… Shroomie leek hier ook te kunnen zwemmen, dus waarom ik niet? Toch zou<br />
dat mij weinig soelaas bieden. Zo op het oog zag ik aan de randen van dit brakke<br />
bassin alleen maar steile rotswanden omhoog rijzen, of zo mogelijk nog steilere<br />
stelen van paddenstoelen en boleten. Waar zou ik, met andere woorden, aan wal<br />
kunnen kruipen? Ik overdacht waar ik daarginds had rondgelopen en kwam tot de<br />
ontdekking dat die plekjes er niet waren. Wat nu? Had ik mijzelf op een doodlopend<br />
pad gemanoeuvreerd van waar er geen weg terug was? Kon ik nog een<br />
aanvaardbare ontsnappingsroute bedenken?<br />
Dat was het geval. De oplossing was achteraf bezien kinderlijk eenvoudig en het was<br />
natuurlijk ook logisch dat Yeesha mij niet zomaar in deze val zou laten lopen. Sterker<br />
nog, zij had mij zelf al aan het begin van dit avontuur een altijd veilige haven<br />
aangereikt. Het was het kleine reisschakelboekje dat ik nog steeds aan mijn broek<br />
had vastzitten! Dit boekje kon mij naar mijn eigen privé eilandje vervoeren, dat<br />
Yeesha mij had geschonken. Zou dat ook vanaf hier werken? Ik sloeg het boekje<br />
open en raakte met mijn hand de foto daarin aan. Zie je wel, daar weerklonk het<br />
gezoem en schoof de waas voor mijn ogen.<br />
Het duurde allemaal erg kort. Voor mijn gevoel had ik het boekje nog niet eens<br />
helemaal dichtgeslagen en daar werd ik al keurig in de hut op ‘mijn’ rotseilandje<br />
neergezet. Een enorm gevoel van opluchting maakte zich van mij meester. Dat<br />
betekende dat ik, waar ik mij ook bevond, altijd veilig terug naar hier kon schakelen.<br />
Dat gebeurde ook erg snel, wat handig zou kunnen zijn<br />
als ik mij in een benarde positie bevond en het nodig zou<br />
zijn om onmiddellijk, zonder uitstel, weg te wezen.<br />
Al rondkijkend, zag ik dat er tijdens mijn afwezigheid, hier<br />
nauwelijks iets veranderd was. Er hing nog hetzelfde<br />
schemerige licht, maar toch leek het hierbinnen iets<br />
donkerder geworden te zijn. Naar boven turend, zag ik de<br />
oorzaak. Het dak was veranderd! Hoewel er nog steeds<br />
hier en daar een paar hiaten zichtbaar waren, zag het riet<br />
er plots fris en nieuw uit en leken er ook nieuwe<br />
dwarslatten aangebracht te zijn, die de rietbundels bijeen<br />
Het lijkt, vreemd genoeg<br />
wel dat er tijdens mijn<br />
afwezigheid een rietdekker<br />
bezig is geweest!<br />
hielden. Ik liep even naar buiten en kon vanaf daar wat<br />
duidelijker zien dat er tijdens mijn afwezigheid inderdaad<br />
een rietdekker in de weer was geweest. Dat was<br />
merkwaardig… Werd mijn eilandje door meerdere<br />
personen gebruikt?<br />
111
Change language