Uru Kroniek - All Things Uru

De dikke stenen pilaren geven net te
weinig doorzicht om te kunnen zien
wat zich daarachter bevindt.
vervoeren?
Ik draaide de kijker meer naar links en zag dat de
stenen wand daar uit dikke stenen pilaren
bestond, waartussen kleine, rechthoekige
uitsparingen zaten. Helaas viel er uit dit beeld
niet op te maken wat er daarachter was te zien.
Meer naar rechts kreeg ik zicht op een grote,
brede trap, die vanaf het plein verder omhoog
liep. Naast de trap stonden een paar gebouwen,
bestaande uit meerdere verdiepingen en uiterst
rechts mondde het plein uit in een lager gelegen,
rond plateautje. Qua oriëntatie kon ik mij
voorstellen dat dit plateautje een uitzichtplatform
was, maar wat dat uitzicht dan was, kon deze kijker niet in beeld brengen.
Alles was in een diepe schemer gedompeld en ik kon alleen het een en ander
ontwaren, omdat er overal straatverlichting brandde en bij de ingangen van huizen,
lantaarns. Weer naar links, maar dan maximaal omhoog zwaaiend, zag ik daar in de
rotsen ook vensters zitten, waarachter licht
brandde. Een groter gebouw, dat daar met een
punt naar voren stak, was tussen twee rotsen in
gebouwd. Dat zag er trouwens wel donker uit. Zou
dat het kantoor van Douglas Sharper kunnen zijn?
Qua hoogteverschil zou het kunnen, maar de
buitenkant van het gebouw leek toch anders van
vorm te zijn dan de inpandige ruimtes deden
vermoeden. Belangrijk was het verder niet.
Terwijl ik de kijker terugschoof, verwonderde ik mij
erover dat ook hier in het kamp de diverse lampen
onverstoorbaar bleven branden. Nabij en op de
tafels brandden lantaarns, terwijl langs de
omringende wand rode lampen waren aangebracht. Ik vermoedde dat het gevaar
bestond dat de DRC onderzoekers in de wirwar van straten beneden soms dreigde te
verdwalen en dat sommige gebouwen op elkaar leken. Die rode lichten waren
wellicht vanaf veel plekken te zien en vormden zo een aardig oriëntatiepunt. Maar
dat verklaarde nog niet welke energiebron de lampen nu al tientallen jaren lang
aftapten. Het kon bijna niet anders dat deze energie automatisch steeds weer werd
aangevuld, want anders was deze stad al lang in totale duisternis gehuld geweest!
Stilstaand bij de eerste tafel die tegenover het bed stond, zag ik dat ik wellicht het
een en ander kon opsteken over wat de DRC hier had gedaan en ontdekt. Er lagen
namelijk een aantal aantekenschriften op deze tafel. Ik pakte het eerste, die voorzien
was van een groene omslag. Er zaten vlekken op en er was met een ballpoint op
gekrast, maar zo te zien was dit schrift van ene Sam, die verhaalde over koning
Ri’neref. Was dit dezelfde ‘Sam’ waarover Douglas Sharper had geschreven in zijn
journaal? Misschien wel, maar er waren natuurlijk meer hondjes die Fikkie heetten…
Hoe dan ook, ik had inmiddels begrepen dat de D’ni heel wat koningen hadden
gehad en als achtergrond was het wellicht nuttig dit verslag van Sam door te nemen.
Ik zag dat het verhaal een flinke omvang had, dus ik ging er maar goed voor zitten.
Sam had gelukkig een duidelijk handschrift, zodat ik het Amerikaans goed kon lezen.
Kennelijk was het verslag een rechtstreekse vertaling van meerdere D’ni geschriften,
269
Kijk ik hier naar het kantoor van
Douglas Sharper? Mogelijk, maar
het gebouw lijkt toch anders van
vorm te zijn.