Uru Kroniek - All Things Uru

moeder, boorden een gat in het duister, in de zwakte. Ik was mij bewust van mijn
kracht en ik was trots… hele werelden leken in mijn vingertoppen te zitten. Zo ging
het ook met de D’ni, het was dezelfde kringloop. Licht opende de donkerte. Het nam,
het gebruikte en het hield vast. De D’ni vonden kracht in deze boeken. Deze boeken
die jij gebruikt om te reizen, waren een geschenk van de Maker. Deze Tijdperken
waarheen je reist waren hún Tijdperken – opmerkelijke oorden die leven gaven… en
leven namen.
Deze schaduw viel over hen, deze schaduw van licht. Want het was in hun verlichting
dat ze besloten dat ze zelf beter waren… beter dan de minsten. En we waren
terneergeslagen voor hen.
Kan je daar de D’ni voelen? Je hebt hun
overblijfselen aangeraakt – de fragmenten van hun
trots en kracht…”
Hier laste Yeesha een kleine pauze in. Haar laatste
woorden echode door de grot en verstierven, maar
na een korte stilte hervatte Yeesha haar betoog,
waarbij ze een ander onderwerp aansneed.
“Laat mij je vertellen over koning Kerath, ik zou geen
kwaad over hem durven te spreken. Een van de
grote koningen, maar toch was hij de schepper van
de trotsen. Want het was zijn systeem van Gilden dat diende als de fundering van
kracht… en corruptie.
De krachtigen hadden controle nodig, forten en garnizoenen om hun kracht te
beschermen. En al snel was deze bescherming opnieuw iets om trots op te zijn.
Lagen binnen lagen werden gebouwd om hun Tijdperken en hun trots jegens de
zwakken en minsten die misschien wel zouden aanvallen vanuit het niets, te
behoeden. En toch is het vanuit het niets dat de meeste naties ten val worden
gebracht en dus staan de machtige garnizoensplaatsen van de D’ni nu leeg…”
Opnieuw volgde er een pauze, als wilde Yeesha dat de luisteraar de wijsheid die ze
zojuist had geponeerd, liet bezinken. Maar na wederom een kort moment, kwam ze
tot het laatste deel van haar betoog. Ze sprak:
“Het geschrevene verbergt wat er tussen de regels aanwezig is. Deze reisdoeken
helpen je om daar tussendoor te reizen. De Bahro zullen terugkeren. Deze totems
zijn ons reisdoel. Het wederkeren van de totems is het wederkeren van de Bahro.
Het wegbrengen én het terugbrengen.”
Opnieuw stierven Yeesha’s woorden weg en nu definitief. Het was duidelijk dat ze er
geleidelijk was achtergekomen dat de D’ni niet dat verheven volk was dat met alles
en iedereen in vrede en saamhorigheid leefde. Uit de boeken die Atrus mij
geschonken had, was dat al duidelijk geworden, vooral uit ‘het Boek van Ti’ana’ en
‘het Boek van D’ni’. In dat laatste boek werd trouwens ook gesproken over een
‘upper class’, die een andere bevolkingsgroep onderdrukte, de zogenaamde
‘ongezienen’. Dat was echter in Tarahnee, de wereld vanwaar de D’ni zich duizenden
jaren geleden hadden afgespitst. De slaven op Tarahnee konden dus niets te maken
hebben met de ‘minsten’ waarover hier in D’ni op Aarde werd gesproken. Toch kon ik
mij niet aan de indruk onttrekken dat er een zeker verband leek te zitten tussen beide
onderdrukte bevolkingsgroepen.
195
Ik luister naar hetgeen Yeesha
mij te vertellen heeft.