Uru Kroniek - All Things Uru

iemand geweest? Maar nu was hier niemand te bekennen. Ik liet mijn blik over de
boeken gaan, maar zag dat het tuinboeken waren, die – hoe kon het ook anders –
voornamelijk over zwammen en schimmels handelden. Na een vluchtige inspectie liet
ik deze verder met rust. Op het tafelblad lag naast
de lantaarn ook een vel bruin papier, wat een soort
landkaart leek te zijn. De tekening was een tikje
vochtig en de afbeelding deels vervaagd, maar ik
kon toch de omtrekken van een eiland of een
continent ontdekken, die een kruising leek te zijn
van Antarctica en Australië. Negens kon ik
ontdekken wat de schaal van de kaart was, dus zo
Is dit een landkaart van deze
wereld?
was het moeilijk inschatten of ik hier naar een klein
eilandje keek, of een enorme landmassa. Ik
vermoedde echter het eerste, want afgaande op de
belevenissen van mijn betovergrootvader, waren de
Tijdperken waarin hij had vertoefd, nimmer erg groot qua omvang geweest.
Zo was mijn onderzoek van deze kleine, zeskantige hut in een mum van tijd voltooid
en moest ik maar eens buiten gaan rondkijken. Ik stapte op het rooster dat de hut
omringde.
De ziltige moeraslucht was hier nog een tikje sterker dan in de hut, waar deze zich
ook met een vage houtlucht had vermengd. Ik begon echter al aan de geur te
wennen en vond hem nu wat minder onaangenaam dan op het moment dat ik die
lucht hier voor het eerst had opgesnoven. Met een hol getik vielen er diverse
druppels in het water en ook was het gekwaak van kikkers of padden te horen. Het
was hier behoorlijk vochtig en tamelijk koel, maar niet koud. Geen wonder dat
amfibieën zich hier thuis voelden. Vanuit de lucht dwarrelden er voortdurend wolken
met bruinige sporen naar beneden. Ik had binnen
al gezien dat zich een hele laag met grijsbruine
smurrie op de raamkozijnen had afgezet en ook
het dak van de hut was bedekt met een
‘sneeuwlaag’ van sporen. Het looprooster zelf
leverde weinig geheimen op. Hier en daar waren
zwammen er in geslaagd om zich door het rooster
te wurmen, om pas daarna hun hoed te
ontvouwen. Ik lette goed op om deze boleten niet
aan te raken, want ik had geen idee of ze giftig
waren, of niet. Door het rooster turend zag ik dat
de hut op een viertal stevige palen stond verankerd
Op de achterwand van de hut tref
ik een reisdoek aan.
en dat zich in het midden daarvan een metalen
ladder bevond, die afdaalde. Het moest dus
mogelijk zijn om via het rooster onder de hut te
komen, maar dan moest het water wel weg zijn. Het
water was ietwat troebel, maar toch wat helderder
dan ik had gedacht. Vanaf hier zag ik ook dat er in
de muur rondom een brede spleet zat en dat het
buitenste roosterpad hierdoor pas écht naar buiten
liep.
Ik wandelde helemaal rondom de hut en zag tot
mijn verrassing dat op de achterwand een reisdoek
was bevestigd, dat er precies hetzelfde uitzag als
72
Op het dak van de hut ligt een
‘sneeuwlaag’ van sporen. Ginds zie
ik een reet in de onringende wand.