Uru Kroniek - All Things Uru

Doe wat ik doe.
Ik heb dingen geleerd, dingen gezien en dingen geschreven die ze nooit voor
mogelijk hadden gehouden. Ik heb de echte schatten gezien die werden beschermd
door de kleine hekjes, opgetrokken door hun regels. Ik heb het kostbare goud
gevonden dat lag begraven onder de zware bergen van hun wetten.
Dit is ook mijn tocht. Ik breng terug wat is gegeven. Al die jaren die ik hier heb
doorgebracht, de weg die ik ben gevolgd, dit geschenk dat mij is gegeven, dit doel,
mijn last – de nalatenschap van mijn vader Atrus, valt mij zwaar. Want wij veranderen
D’ni, vervormen wat hierna zal komen. We kunnen niet de kracht en de trots
vasthouden van dit verpeste nieuwe D’ni, maar we kunnen wel degenen
voorbereiden die genegen zijn om tussen de regels te lezen.
De Minsten keren terug. De stroom in de scheur komt terug. Het leven keert terug.
De spleet komt terug.
De kringloop wordt voltooid als je teruggeeft wat je hebt genomen. Je moet
terugkeren.”
Onwillekeurig had ik kippenvel op mijn rug gekregen. Ik voelde dat ik hier op het
meest belangrijke punt van mijn queeste was aanbeland. Hoewel Yeesha deels in
beeldspraken had gesproken, was het duidelijk wat zij van mij verlangde. Ik had nu
de ziel van een Bahro in mijn bezit, die echter nog steeds geketend was. Met het
verplaatsen van de vierde totem naar mijn Relto, had ik hem figuurlijk ‘genomen’.
Maar nu moest ik niet in de fout vervallen van de D’ni, of van de Europeanen na de
Middeleeuwen. Ik moest teruggeven wat ik had weggegrist. De laatste zinnen van
Yeesha waren wat dat betreft veelbetekenend. De Minsten waren de Bahro, zoveel
was wel duidelijk. Ze zouden terugkeren, althans, ik zou er ééntje kunnen bevrijden.
Maar ook de stroom in de scheur zou terugkeren. Wat bedoelde ze daarmee? ‘Het
leven keert terug’, dat was duidelijk, maar wat te denken van ‘de spleet komt terug’?
Ik wist dat er alleen in Riven sprake was geweest van een spleet, zelfs een
‘sterrenspleet’! Zou die ergens opdoemen? Dat was een beetje een griezelig
vooruitzicht, maar aan de andere kant… hier zou ik zo dadelijk in een rond gat met
sterren springen en dat dan zelfs voor de vierde keer! Was dit feitelijk ook niet
zoiets? Ik kon er beter maar niet diepgaand over nadenken en de gebeurtenissen
gewoon over mij heen laten komen. Als ik namelijk nader zou proberen al die
wonderlijke zaken te verklaren die mij hier waren
overkomen, zou ik waarschijnlijk gek worden.
Had mijn betovergrootvader ook niet in een van
zijn boeken geschreven dat het soms leek alsof
er met alle bestaande natuurwetten werd
gegoocheld?
De vierde en laatste totem is nu naar
mijn Relto gestuurd.
De volgende stap die ik moest nemen, was
duidelijk genoeg en ik kon hem beter maar snel
zetten. Ik liep naar het handsymbool op de
grotmuur en drukte erop. De laatste totem werd
in een waaier van vonken naar mijn Relto
getransporteerd. Even keek ik nog rond in de nu lege grot, maar zonder omhaal liep
ik naar het gat in het midden en sprong er in, de sterren tegemoet.
Na een ogenblik voelde ik hoe ik naar mijn Relto werd vervoerd en op de rots buiten,
bij de totems, werd neergezet. Zo was ik er nog juist getuige van hoe de vierde en
laatste totem op zijn sokkel werd gezet en in de aarde verzonk.
338