Uru Kroniek - All Things Uru

Tombe van de Grote Koning gebouwd zou worden. Dit voorstel vond enige
tegenstand, *3 maar met de bouw werd twee jaar later begonnen. In 2504 DE was de
Tombe van de Grote Koning nauwelijks meer zichtbaar, een enorm symbool van wat
de D’ni waren geworden.
Later werd ontdekt dat binnen de gemeenteraadszaal een omvangrijke crypte
aanwezig was, die door een soort ‘puzzels’ werd beschermd. De tombe had altijd
bekend gestaan vanwege zijn patronen. Van sommige daarvan werd aangenomen dat
deze een profetische boodschap uitbeelden. Klaarblijkelijk raakte Naygen
vertrouwd met deze patronen en verspreidde ze door het onzichtbare gedeelte van
de kamer, als ook door de zichtbare. Omdat het grote publiek nauwelijks op de
hoogte was van het bestaan van de crypte toen deze werd gebouwd, dacht men
jaren later dat deze enorme Koninklijke schatten moest bevatten, een gerucht dat
Naygen geregeld publiekelijk aanwakkerde. Natuurlijk waren de meesten niet in
staat die hoeveelheden te sparen als hetgeen Naygen deed, maar het idee van geld
opzij leggen voor de toekomstige generaties was iets dat door hem sterk werd
aangemoedigd.
Naygen stierf op 263 jarige leeftijd in 2533 DE, en liet de troon na aan zijn derde
zoon. Sirreh schreef een van zijn meest populaire toneelstukken als herdenking aan
Naygen en noemde dat stuk ‘Onze Grote Koning’. Het was het eerste toneelstuk dat
werd uitgevoerd door het Lagere Gilde van Acteurs in 2535 DE.
Voetnoten:
1. Uit het journaal van Tevahr in 3075.
2. Uit een toespraak van Naygen, tijdens de inzegening van het Lagere Gilde van
Muzikanten.
3. Hoewel de officiële Kerk een klacht indiende, vond deze maar weinig gehoor.
Klaarblijkelijk ondersteunde zelfs de profetes van Naygen het gedane
voorstel.
De belangrijkste wapenfeiten van Naygen, naast het
aanmoedigen van mijnbouw en het beoefenen van
kunst, waren dus dat hij op handige wijze Gilden wist
te splitsen en op- of af te waarderen, maar op zo een
manier dat niemand zich benadeeld voelde. Verder
leek hij te beseffen dat de Tombe van de Grote
Koning geheimen bevatte, die hij, alweer op een
slimme manier, aan de ogen van het grote publiek
wilde onttrekken. Mijn indruk was dat Naygen een
‘goede Koning’ was geweest, die wist hoe hij zijn
onderdanen moest bespelen om ze tevreden te
houden.
Ik pakte het tweede boek van de tafel, dat voorzien
was van een rode kaft. Net als het eerste exemplaar
zag dit er nogal versleten uit en er was zelfs een
flinke druppel inkt op het omslag gemorst. Het
notitieboek heette ‘Koning Asemlef’ en linksboven
282
Het rode notitieboek behandelt
de wetenswaardigheden van
Koning Asemlef.