Uru Kroniek - All Things Uru

Al snel arriveerde ik bij het punt alwaar de weg de houten wand verliet en richting de
zwevende kubus begon af te buigen. Middels een paar korte trappetjes en
horizontale stukken daartussen, liep de route regelrecht naar de ingang van het
bouwsel. Hoewel het pad hier zelfs nog breder was dan het stuk dat langs de wand
liep, voelde ik mij toch ietwat ongemakkelijk, omdat zich hieronder een peilloos ‘niets’
bevond. Na een ogenblik vermande ik mijzelf echter. Wat een onzin! Hout was
oersterk. Zelfs een relatief dun tafelblad kon met gemak meerdere volwassenen
dragen en deze ‘tak’ hier was vele malen dikker
dan een tafelblad. Dit in combinatie met de
geringere zwaartekracht maakte dat over deze
weg wellicht zonder problemen een hele kudde
olifanten zou kunnen marcheren. Na deze
nuchtere gedachte liep ik meer ontspannen door.
Nadat ik het eerste trappetje had genomen, nam
ik even een pauze om opnieuw om mij heen te
kijken. Terugblikkend had ik zicht op de route die
Plots ontdek ik de Bahrodeur. Maar
hoe kan ik daar komen?
ik zojuist had afgelegd. Niet zover links van de
plek waar het pad uit de tunnel tevoorschijn dook,
zag ik in de wand de Bahrodeur zitten! Hij
bevond zich een kleine vijftien meter lager, maar er leidde geen weg naartoe. Voor
de deur zat een klein, halfrond plateautje, dat was al. Eigenlijk zag ik maar één
mogelijkheid om daar te arriveren. Aan de linker bovenkant van de deur eindigde een
van die dikke borgkabels. Hij liep vanaf daar schuin omhoog, onder een niet al te
steile hoek, om uiteindelijk wat verderop, hier onderaan bij dit pad te eindigen! Juist
ja… er zou hier wellicht weer een ‘leuk’ evenwichtskunstje van mij worden gevraagd.
Als een soort koorddanser zou ik naar de Bahrodeur moeten lopen! Gelukkig was dat
iets minder problematisch dan het op het eerste gezicht leek. Om te beginnen was
deze kabel niet bepaald een dun koord. Het moest mogelijk zijn, ook voor
ongeoefende evenwichtskunstenaars, om over de bovenkant van deze buisdikke
kabel te lopen. Ten tweede stond er in dit diepe ravijn geen zuchtje wind, dus dat
was een meevaller.
Voor ik echter zelfs maar kon dénken aan het oversteken naar de Bahrodeur, moest
ik eerst de zevende reisdoek van dit Tijdperk zien te vinden. Mijn kop eraf als ik die
doek niet ergens in dat kubusvormige gebouw
zou aantreffen, dus ik liep door. Een drietal korte
trappetjes brachten mij bij een zwevend
plateautje, alwaar een bedieningspaneel stond
opgesteld. Onderaan dit paneel bevonden zich
zes lichtgevende gelige knoppen in twee rijen
van drie. Aan iedere knop waren volgens het
display vier symbooltjes gekoppeld, die ik maar
al te goed herkende! Dit waren de tekeningetjes
Met dit bedieningspaneel is de deur
van de ‘zwevende kubus’ te openen.
die ik op de zes roterende blokjes in het
museum had gezien! Mooi, dat betekende dat ik
niet lang hoefde te zoeken welk kunstvoorwerp
uit die expositiezaal ik moest gebruiken om deze
puzzel op te lossen. Want een puzzel was dit zeker. Schuin omhoog kijkend zag ik
dat ook de grote toegangsdeur van de kubus voorzien was van zes lampjes en
dezelfde tekeningetjes. Dit paneel hier vormde dus als het ware de sleutel om die
deur ginds te openen.
241