Uru Kroniek - All Things Uru

Voor hen was een opening. Een stralende cirkel van oranje licht. Toen Atrus uit de
tunnel naar buiten kwam, ontrolde zich voor zijn ogen het meest verbijsterende
tafereel dat hij ooit had gezien. Aan zijn voeten
lag een enorme vallei van wel vijftien kilometer
breed en vierentwintig kilometer lang. De steile
hellingen rondom rezen op uit een vurig oranje
meer dat tenminste de helft van de vallei
bedekte. Midden in het meer lag – als een eiland
– een reusachtige berg van meer dan twee en
Aan zijn voeten ligt een enorme vallei
van wel vijftien kilometer breed en
vierentwintig kilometer lang.
een halve kilometer breed waaruit twee
gedraaide stenen zuilen meer dan honderdvijftig
meter omhoogrezen. Atrus keek naar rechts,
naar het merkwaardige streeppatroon op de
rotswanden. Laag na kleurige laag rezen ze op
naar de schaduwen ver boven de plek waar Atrus stond. En in die lagen zag hij
overal water oranje oplichten.
Hij keek omhoog, in de verwachting wolken te zien of misschien sterren, maar de
duisternis boven zijn hoofd was volkomen. Hij schoof zijn lenzen voor zijn ogen en
draaide eraan om het beeld te vergroten. De overkant van het meer kwam in zicht,
en daar ontdekte hij gebouwen! Hij kon zijn ogen niet geloven! Gebouwen die aan
het uitspansel hingen alsof ze de zwaartekracht tartten!
Atrus rekte zich uit en volgde met zijn ogen de rotswanden omhoog. Toen besefte hij
wat er aan de hand was. Dit was niet het uitspansel dat hij zag. Hij bevond zich in
een reusachtig gewelf, een grot van ongekende afmetingen.
Hij keek om zich heen, vol ontzag voor de vreemde schoonheid van deze plek.
Onder zijn voeten liep de grond steil af naar de waterkant waar aan een kleine
steiger een boot lag afgemeerd. Rechts van hem, even uit de kust, was het water
bezaaid met kleine eilanden, als donkere vlekken op de oranje spiegel.
“Kijk.” Gehn kwam naast hem staan. “Nu begrijp je misschien waarom ik je niet in die
belachelijke scheur in de grond kon laten. Heb je ooit zoiets groots gezien, Atrus?”
Nee, dat had hij niet en hij begreep maar al te goed waarom zijn vader hem hier had
gebracht. Maar hij kon niet verhinderen dat herinneringen een schaduw over het
moment wierpen. Plotseling wenste hij dat Anna bij hen was. Hij wilde de ervaring
met haar delen. Hij wilde met haar kunnen praten, haar
honderduit kunnen vragen.
“Kom.” Gehn begon de steile helling af te dalen. “Over
een uur zijn we thuis.”
Dat ‘thuis’ bleek K’veer te zijn, een eilandje dat een
stukje uit de kust lag, rechts van het grote centrale
eiland. De ietwat scheef naar links hellende rots was
geheel omgevormd tot een zeer ruime woning met
diverse verdiepingen, kamers en kleine zalen.
Aanvankelijk dacht Atrus dat zijn vader geweldig was en
hij vereerde hem zelfs. Atrus vergoelijkte Gehn’s botte
en onbeschofte gedrag, hij was immers lange tijd niet
meer onder de mensen geweest en zou daardoor zijn
goede manieren hebben verloren. Maar Gehn was niet
alleen bot, hij was ook ongeduldig, dictatoriaal en
lichtgeraakt. Hij trok snel de verkeerde conclusies en
16
‘Thuis’ blijkt het eilandje
K’veer te zijn, dat geheel is
omgevormd tot een zeer
ruime woning.