Uru Kroniek - All Things Uru

ging mijn belangstelling uit naar de hut. De entree zag er netjes uit. Een kort stenen
trappetje leidde naar de ingang, die aan weerszijde geflankeerd werd door een
tweetal brandende lantaarns. De deur was voorzien
van panelen met houtsnijwerk. De kruisen die in het
hout waren uitgebeiteld gaven het geheel een zeer
oude uitstraling, alsof ik voor de ingang stond van
een Keltisch gebouw, of zoiets. Het gebouwtje zág
er ook oud uit. Vooral het met riet bedekte dak was
dringend aan vervanging toe. Het riet was aardig
ingezakt en op meerdere plaatsen waren de holle
stengels verdwenen, zozeer zelfs dat het dak enkele
gaten en kieren vertoonde. Nou, zolang het hier niet
regende, was dat geen ramp.
De stevig ogende deur had geen slot, alleen een
ovale, verticaal geplaatste houten kruk. Dat
suggereerde dat dit een schuifdeur was. Dat bleek het geval te zijn. Zodra ik de kruk
beproefde, weken de twee panelen vaneen en schoven open.
Het interieur van de hut was sober, om niet te
zeggen Spartaans. De stenen vloer was geheel
kaal. Het lokaal bleek zeshoekig te zijn en de vloer
vertoonde een tweetal iets hogere plateaus die
zo’n twee decimeter boven het eigenlijke
vloeroppervlak waren aangebracht. Hierdoor
waren twee, in de muren aangebrachte
boekenkasten voor de eventuele gebruiker iets
makkelijker te bereiken. Veel lectuur trof de
Het interieur van de hut oogt sober,
om niet te zeggen Spartaans.
leesliefhebber hier trouwens niet aan. De linker
boekenkast was namelijk geheel leeg, de rechter
bevatte slechts één exemplaar.
Langs de muren waren een aantal schemerlampen aangebracht in de vorm van een
soort toortsen. Hoewel deze lampen brandden en er inderdaad ook een paar gaten in
het dak zichtbaar waren, was het hierbinnen toch nog behoorlijk duister. Langs de
twee wanden naast de ingang zaten echter glasloze ramen, waarvoor een soort
zonwering was neergelaten. Het doek zag er oud en
verweerd uit, vertoonde enkele scheuren en had
een vale kleur. Nou, de verhuurder van dit optrekje
mocht wel eens wat achterstallig onderhoud gaan
plegen!
Naast het linker raam zat een hendel en daarmee
kon ik de zonneschermen deels openklappen. Zo
viel er wat meer licht naar binnen. Ik liep eens naar
de linker, lege boekenkast toe en bekeek deze
nader. Hij bestond uit twee planken, waarop 36
boeken een plaats konden vinden. Ik kon dat zo
precies uittellen, omdat voor ieder boek een aparte
plaats was gereserveerd, herkenbaar aan een
metalen lipje aan de bovenkant, waarop de afbeelding van een opengeslagen boek
stond, met daar weer boven het inmiddels bekende symbooltje van de hand. Het
boekensymbool daaronder zag er interessant uit. Steeds was daarop op de rechter
pagina een rechthoekig zwart vlakje getekend. Betekende dit dat in deze boekenkast
63
De kruisen op de deurpanelen
geven de ingang een ‘oud
Keltische’ uitstraling.
Ik breng wat extra licht in de
ruimte door de versleten
zonneschermen op te trekken.