Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Relto was nu even vredig als weleer, met een zwak tot matig, lauw aanvoelend<br />
briesje. Ik liep helemaal rondom de spleet en kon geen verklaring vinden voor het feit<br />
waarom de lucht hier niet werd afgevoerd. Rouwig was ik daar uiteraard niet om…<br />
Aldus arriveerde ik bij mijn hutje en ik zag dat deze de aardbeving goed had<br />
doorstaan. Sterker nog, niet het minste scheurtje kon ik in de muren ontdekken. Het<br />
hutje mocht dan Spartaans ogen, stevig was het dus zeker! Binnen stonden ook alle<br />
schakelboeken nog keurig op hun eigen plaatsje in de boekenkast. Ik liep weer naar<br />
buiten en ging even op het bordes voor mijn hutje zitten.<br />
Tja, was dit nu een climax of een anticlimax? Ik had mij niet echt een voorstelling<br />
gemaakt van wat er zou kunnen gebeuren, maar onwillekeurig had ik toch wel<br />
verwacht een Bahro te zien, of iets dergelijks. Ik had de mij opgedragen taak<br />
volbracht, maar verder kwam ik daar nu niet mee. Ik zat nog steeds in mijn Relto en<br />
kon desgewenst opnieuw naar de door mij bezochte Tijdperken reizen, maar dat was<br />
het dan. Terwijl ik naar de voorttrekkende wolken keek die hier door het eeuwige<br />
avondlicht ietwat rozeachtig werden gekleurd, spoelde er een licht, melancholiek<br />
gevoel door mijn lichaam.<br />
Na een paar minuten schrok ik op uit mijn gemijmer. Dat was toch helemaal niet<br />
waar? Die sterrenspleet was hier niet voor niets gevormd! Zou het niet simpelweg de<br />
bedoeling zijn dat ik daar gebruik van zou maken? Natuurlijk! Dat kon niet anders!<br />
Toch kon ik niet nalaten om vol ongeloof mijn hoofd te schudden. Ik had hier al<br />
meerdere malen schijnbaar halsbrekende<br />
sprongen uitgevoerd en was diverse keren in<br />
onpeilbare gaten gesprongen, alsof ik<br />
onkwetsbaar was. Wat was het toch voor<br />
wonderlijk avontuur dat ik hier meemaakte?<br />
Nou, dat ‘wonder’ moest dan nog maar één<br />
sprong blijven aanhouden… Ik liep naar de rand<br />
van de sterrenspleet, op het punt waar deze het<br />
breedst was, en blikte opnieuw in de diepte.<br />
Ik loop naar de rand van de<br />
sterrenspleet en laat mij daarin vallen.<br />
Nadat ik had gecheckt of mijn reisschakelboekje<br />
nog steeds aan mijn broeksriem vast zat, liet ik<br />
mij rustig in de spleet vallen.<br />
Even kreeg ik het gevoel alsof ik mijn Relto vanaf grote hoogte bekeek, wat een<br />
vreemde gewaarwording was. In een flits zag ik hoe ik met gespreide armen, als een<br />
grote vogel in de spleet verdween, maar na<br />
een kort ogenblik vervaagde dat beeld. Al<br />
heel snel kwamen de rotswanden op mij af<br />
en half had ik verwacht dat ik een ogenblik<br />
later wel door de sterren omringd zou<br />
worden, maar dat gebeurde niet. Het werd<br />
donker om mij heen, volslagen donker zelfs,<br />
zodat ik aan niets meer kon afmeten of ik<br />
überhaupt nog wel viel, of niet. Ik kon mij<br />
herinneren dat mijn betovergrootvader<br />
hetzelfde was overkomen toen hij van Riven<br />
naar Tomahna reisde, via de sterrenspleet.<br />
Dat reisje had hem destijds tien jaar gekost,<br />
al leek het voor hemzelf meer een kwestie<br />
346<br />
Als was ik een grote vogel, zie ik mijzelf in<br />
de diepte van de sterrenspleet verdwijnen.
Change language