Uru Kroniek - All Things Uru

etovergrootvader destijds ook iets dergelijks had meegemaakt. Het reizen door
middel van schakelboeken mocht dan wel ongelofelijk en onmogelijk lijken, zojuist
had ik het tegendeel ervaren! Maar daardoor werden plots heel wat vragen
opgeworpen. Uit hetgeen ik gelezen en begrepen had, bleef een schakelboek altijd
achter op de plek van waar je schakelde. In het tijdperk waar je aankwam, moest een
twééde schakelboek aanwezig zijn, om je desgewenst terug te brengen. Ik had
begrepen dat het niet zo was dat het boek, met behulp waarvan je schakelde, zelf
mééging op je reis. Wel kon je een ánder schakelboek meenemen die later de
terugreis zou moeten verzorgen. Maar hier was dat dus anders gegaan. Bovendien
leek het boekje dat aan mijn broekriem de reis had meegemaakt, eigenlijk ook veel te
klein te zijn om als reismedium te dienen, maar toch had het gewerkt. Zo kende de
Kunst van de D’ni nog veel geheimen…
Na deze overpeinzingen besloot ik precies te onderzoeken waar het schakelboek mij
had afgezet. Die onderzoekingen zouden niet al te lang hoeven te duren, want al in
één blik had ik gezien dat deze rotspunt alles behalve groot was. Het geheel was
ruim honderd meter lang en een dikke twintig meter
breed. De bodem deed trouwens sterk denken aan
de woestijn waar ik vandaan was gekomen. De
grond was bedekt met kleine kiezels en een paar
wat grotere keien. Hier en daar groeide er enkele
stugge grasstengels die er tamelijk vergeeld
uitzagen. Verder waren er diverse kleine struikjes te
zien. De begroeiing was toch iets weelderiger dan in
de woestijn, want er groeiden hier ook
dennenboompjes, die allemaal nog wel klein van
formaat waren. De grootste waren maar net iets
meer dan manshoog. Regen moest hier dus wel
eens vallen, al was het nu droog. Toch voelde de
atmosfeer hier duidelijk anders aan dan in de woestijn. De niet kurkdroge lucht
aarzelde tussen koel en warm en onwillekeurig kreeg ik even wat kippenvel op mijn
armen, maar dat kwam ook deels door de spanning. Helemaal op mijn gemak voelde
ik mij hier namelijk niet. Het was doodstil, alleen een zwak gesuizel van de wind was
te horen. Over de rotspunt hing een schemerig licht, zoals dat heerst een half uurtje
voor zonsondergang. De zon was trouwens niet te zien, want niet alleen rondom de
rots, maar ook in de hemel daarboven dreven nogal wat wolken rond, die een beetje
paarsig en rozeachtig werden aangelicht. Hier en daar was een stukje heldere hemel
te zien, maar ook die ademde qua kleur een avondstemming.
Ik wandelde naar de hut, die in het midden, op het hoogste punt van het plateau was
neergezet. Naar beide kanten daalde de bodem
langzaam glooiend af, om aan de randen abrupt in
een steilwand over te gaan. Hier, op het hoogste
punt, ontbrak de begroeiing vrijwel geheel en zo
werd de indruk gewekt dat er vanaf de ingang van
de hut een pad liep over de ‘ruggengraat’ van deze
rotspunt. Dat beeld werd nog versterkt, omdat aan
weerszijde van dit ‘pad’ een viertal stenen
De entree van de hut ziet er
netjes uit.
voorwerpen waren geplaatst, die wel wat weg
hadden van een viertal zeer korte totems.
Die zou ik straks nader gaan bekijken, maar eerst
62
De begroeiing is hier wat
weelderiger dan in de woestijn,
met ook kleine dennenboompjes.