Uru Kroniek - All Things Uru

gegaan. De ware aard van deze ramp en de rijke geschiedenis van deze beschaving
werd pas in zijn volle omvang duidelijk zodra ik de drie andere boeken las, die mijn
voorouder van zijn vriend Atrus had gekregen.
Ik kon er niets aan doen, maar zo zoetjesaan begonnen de D’ni en alles daaromheen
mijn leven te beheersen. Een zoektochtje op internet maakte duidelijk dat ‘D’ni’ in de
diverse zoekmachines geen onbekende term was! Destijds had mijn
betovergrootvader best wel een redelijk aantal van zijn boeken verkocht en een klein
percentage onder zijn lezers raakte er van overtuigd dat het inderdaad niet allemaal
fantasie kon zijn. De verhalen leverden een aantal interessante aanknopingspunten
op. Zo zouden Atrus en Catherine in Tomahna wonen, een soort oase in een
woestijngebied in de Verenigde Staten. Uit de verslagen in ‘Het Boek van Atrus’ en
‘Het Boek van Ti’ana’, bleek tevens dat D’ni zich in een enorme grot hier op Aarde
bevond. De toegang tot die grot was te bereiken via een ingewikkelde route, die zijn
beginpunt vond in een uitgedoofde vulkaan. Deze bevond zich nabij een
woestijnspleet, waar Atrus zijn kinderjaren had doorgebracht.
Tomahna bleek onvindbaar te zijn, maar na lang zoeken op internet kwam ik erachter
dat men al meer dan een halve eeuw geleden de bewuste spleet in de woestijn bij de
vulkaan had gevonden. Uiteindelijk had men ook de route naar de grot waar zich de
vervallen stad van de D’ni bevond, blootgelegd! Men besloot alsnog een poging te
doen om de geheimen van deze stad en van deze mysterieuze D’ni beschaving te
ontrafelen en de gebouwen te restaureren. Daartoe had men de ‘DRC’ opgericht, de
D’ni Restoration Council. Ik zou zeggen dat de ontdekking van een niet-menselijke
beschaving wel wereldnieuws zou zijn geweest, maar op de een of andere manier
was men er in geslaagd de ontdekkingen min of meer stil te houden. Toch leek die
D’ni stad dus te bestáán en daarmee werd de kans opeens groot dat ook die
avonturen van mijn betovergrootvader écht waren gebeurd!
Hier zag ik mijn kans schoon om mijn verre voorouder te rehabiliteren. Ik herlas alle
boeken nogmaals, struinde internet af voor nog meer informatie en zo werd ik na
enige weken een echte D’ni kenner. Via internet kwam ik ook in contact met anderen
die net zo door het D’ni virus waren gegrepen als ik. Om een lang verhaal kort te
houden, uiteindelijk trof ik iemand die bereid was mij naar de plek te brengen waar
Atrus zijn jeugd had doorgebracht en waar in de beurt zich dus de toegang tot D’ni
moest bevinden. Ik had inmiddels begrepen dat door geldgebrek de DRC de
restauraties had moeten staken en dat D’ni er inmiddels weer verlaten bij lag. Dat
nam niet weg dat ik het allemaal wel eens met eigen ogen wilde aanschouwen.
Bandensporen zijn het enige
bewijs dat ik niet lopend naar
deze plek ben gekomen.
Onwetend wat mij allemaal precies te wachten
stond, reisde ik af naar de Verenigde Staten, om
preciezer te zijn, naar de staat New Mexico. Daar
werd ik door een chauffeur in een jeep opgewacht,
die met mij de woestijn in reed. Zodra we op de
plek van bestemming waren aangekomen, ging zijn
mobieltje. Een dringende kwestie noopte mijn
metgezel om onmiddellijk terug te keren. Ik kreeg
amper gelegenheid de jeep te verlaten, of de
chauffeur gooide het voertuig al in zijn achteruit om
snel om te draaien en weg te wezen. Hij gebaarde
alleen nog vaag in de verte en zei dat ik maar die
38