Uru Kroniek - All Things Uru

het bereiken van die status het de D’ni werd toegestaan om toe te treden tot de hoogste
orde van leraren of leiders (Oppermeesters of Heren).
Dezelfde regels waren van toepassing op vrouwen en niet één vrouw, jonger dan 125 jaar,
werd het technisch gesproken toegestaan te adviseren, zeker Koningen niet. Daarbij lijkt
het erop dat de vruchtbaarheidsperiode van vrouwen rond hun 125-jarige leeftijd eindigde.
Tijdens het tijdvak van de Koningen, waren er adviseurs benodigd voor die Koningen die
nog jonger waren dan 125, omdat de Koning zélf dan nog niet de Leeftijd van Wijsheid
had bereikt. De Grote Koning Ahlsendar was de enige Koning die niet een officiële
adviseur had, ondanks het feit dat hij gedurende het grootste deel van zijn regeerperiode
jonger was dan de Leeftijd van Wijsheid.
Het venijn van dit verslag zat hem duidelijk in de staart! Eindelijk werd hier de naam
van de Grote Koning bekend gemaakt, maar dat was dan ook meteen vrijwel het
enige wat over hem werd onthuld. Ik verbaasde mij er nogmaals over dat de DRC
onderzoekers er kennelijk niet in waren geslaagd om meer informatie over deze
legendarische Koning te vinden. Maar dat was wellicht een voorbarige conclusie. Ik
had immers nog twee verslagen te gaan, die hier rechts op de tafel lagen. Verder
was het goed mogelijk, om niet te zeggen waarschijnlijk, dat zich elders nog andere
DRC kampen bevonden, met andere verslagen.
Wat had het rapport dat ik zojuist had gelezen nog meer opgeleverd? Eigenlijk niet
zoveel. De belangrijkste conclusies waren dat een D’ni kind op 25 jarige leeftijd
geacht werd volwassen te zijn geworden, maar dat echte wijsheid pas honderd jaar
later werd bereikt. Verder was er terloops
opgemerkt dat rondom die leeftijd de D’ni
vrouwen in hun menopauze terechtkwamen en
dat was, gezien de hoge ouderdom die een D’ni
kon bereiken, gemiddeld wat eerder dan bij een
mens. Gecombineerd met de eerste alinea’s uit
dit rapport betekende dat, dat een gemiddeld
D’ni gezin hooguit drie, of in het uiterste geval
vier kinderen kon krijgen. Inmiddels had ik
sowieso de indruk gekregen dat de D’ni
bevolking in al die duizenden jaren niet bepaald
explosief was gegroeid. Maar wellicht waren
sommige families van hier vertrokken en hadden
ze zich definitief op één van de door hun
geschapen werelden gevestigd…
Ik legde het notitieboek terug op tafel en richtte
mijn aandacht op de laatste twee rapporten die in
dit kamp aanwezig waren en die in een meer
standaardkaft waren gestoken. De bovenste van
de twee had een groene kaft, zonder opsmuk of
getekende krabbels. Alleen in de rechter
bovenhoek stond geschreven: ‘zwangerschap –
Iricia’. Tja, het was logisch dat zo’n typisch ‘damesonderwerp’ door een vrouw was
geschreven. Ik sloeg het schrift open en zag dat Iricia een duidelijk handschrift had,
in grote letters. Ze had in totaal slechts vier pagina’s volgeschreven, dus dit was een
kort verslag dat ik snel zou hebben uitgelezen. Het volgende las ik:
300
In dit ‘normale’ notitieschrift schrijft
een zekere Iricia een verslag over
zwangerschap.