Uru Kroniek - All Things Uru

Hoofdstuk 28: En dat is drie!
Tja, dan was er nu nog een lastige tocht nodig om bij de ingang van de Bahrogrot te
belanden. Met een licht gevoel van weemoed dacht ik terug aan de éérste Bahrodeur
die ik was binnengegaan, in Teledahn. Die deur was simpelweg in de wand van een
grot aanwezig... Waarom werd het mij in de twee Tijdperken daarna zo moeilijk
gemaakt?
Het had echter geen enkele zin om daarover te treuren. Ik liep terug naar het plateau
met het bedieningspaneel en zag dat de buis die bij de Bahrodeur eindigde, aan de
rechterkant van dit plateau begon, vlak voor de plek alwaar delen van dit plateau
waren afgebrokkeld.
Ik kon op de uiterste rand stappen en zag dat de buis daar anderhalve meter onder
ontsprong. Een pluspuntje was dat ik nu zag dat deze buis min of meer ovaal van
vorm was en niet zuiver rond. De bovenkant was hierdoor platter dan het vanaf een
afstandje bezien, had geleken. Dat maakte dat een wandeling bovenop deze buis
een tikje makkelijker was dan ik had gevreesd.
Toch keek ik met gemengde gevoelens naar de
gapende diepte onder de buis. Het begin zou het
lastigst zijn. Ik zou, hoe dan ook, op de buis
moeten springen en daarbij mijn evenwicht
moeten zien te houden. Nu is een sprong van
anderhalve meter op zich niet veel, maar met de
wetenschap dat ik daarbij hooguit een paar
decimeters speelruimte zou hebben, maakte dit
Met gemengde gevoelens schuifel
ik naar de rand van het plateau en
bekijk de route die ik moet afleggen.
toch tot een zeer hachelijke onderneming. Zou ik
mij niet beter langzaam langs de rand van het
plateau kunnen laten zakken? Ik zou mij dan op
de buis langzaam moeten omdraaien, maar dat
leek mij beter om na een sprong even wankelend op die buis te staan, om
vervolgens tóch mijn evenwicht te verliezen en in de diepte te storten…
Behoedzaam schuifelde ik naar het plekje op de uiterste rand van het plateau dat
zich precies recht boven de buis bevond. Nadat ik mijn reisschakelboekje alvast open
had geslagen en gecheckt had dat het goed vastzat, liet ik mij voorzichtig over de
rand zakken.
Tot mijn opluchting bevond het begin van de buis zich toch iets hoger dan ik eerst
had ingeschat. Mijn vingers zaten nog om het uitstekende randje van het plateau
geklemd, toen mijn tenen al de bovenkant van de
enorme borgkabel beroerden. Er restte dus nog
maar een heel klein sprongetje. Ik liet voorzichtig
de plateaurand glippen en voelde nu ‘vaste
grond’ onder mijn voeten. Oef! Zonder te
wankelen stond ik op de buis, zij het met mijn rug
gekeerd naar de richting van waarin ik zou
moeten lopen.
Heel voorzichtig draaide ik mij om en zag nu de
hele route van een paar honderd meter in volle
glorie voor mij liggen! Het was ondenkbaar dat ik
vanaf deze positie weer op het platform zou
247
Het lukt mij om op de buis te komen
en ook mijn evenwicht te bewaren.