Uru Kroniek - All Things Uru

Een stukje naast deze rots stond een tweede staak, die wat kleiner en lager was dan
degene waar ik nu op stond. Het enige wat ik in de gauwigheid kon verzinnen was
om middels een zorgvuldige sprong als eerste op die kleinere rotspunt te springen,
en vanaf daar vervolgens een veel grotere sprong te wagen richting de vlakke
rotsbodem aan de voet van de deur. Ik werd al bijna duizelig van het idee alleen en
besloot snel dit probleem vooruit te schuiven en uit mijn geest te bannen, tot het
moment dat het echt urgent zou zijn geworden.
Ik richtte de aandacht op het enorme gebouw vóór mij, wat mijn eerste doel moest
zijn. Bij dit bouwsel vergeleken, was de gevangenis maar een schuurtje. Wat zou de
functie van deze enorme kolos zijn? Daar zou ik wellicht vanzelf achterkomen, mits ik
er in slaagde om over te steken.
Omdat het vestinggebouw in tegenstelling tot
de gevangenis niet over één, maar liefst over
zes loopplanken beschikte, hoefde ik maar
eventjes te wachten alvorens er eentje langs
de rotspunt scheerde. Tot mijn opluchting zag
het er van zo dichtbij bezien, nog gunstiger uit
dan bekeken vanaf het dak van de
gevangenis. De loopplanken waren vrij breed
en meer zeer langwerpige plateaus, waarvan
Met een uitgekiende sprong moet het
mij toch lukken om op zo’n passerende
loopplank te springen?
de uiteindes deze rots tot op anderhalve
meter wisten te benaderen. Ook bevonden ze
zich op dezelfde hoogte als het bovenste
plateau van deze rotspunt. Enig nadeel was
wel dat die uiteindes zich op maximale afstand van de as van het draaiende gebouw
bevonden, zodat ze in een relatief flinke vaart langs de rots scheerden. Het was dus
zaak om een eventuele sprong vroeg in te zetten en er voor te waken dat ik geheel
over de loopplank heen in de leegte zou springen! Na nog even de kat uit de boom te
hebben gekeken, moest ik het er maar op wagen.
Scherp tuurde ik in de richting van een naderende loopplank en wachtte tot deze de
rotspunt hier bereikt had. Ik zette op het juiste moment af en landde precies in het
midden van het uiteinde van het zeer
langwerpige uitsteeksel. Mooi zo! In één keer
gelukt! Met een tevreden gevoel draaide ik mij
om. Vanaf dit punt had ik prachtig zicht op de
rots vanwaar ik zojuist was gesprongen en ook
op de roterende gevangenis daarachter. Ik kreeg
nu trouwens de vreemde gewaarwording als
draaide het landschap om mij heen langzaam
rond, terwijl ik zélf stil leek te staan. Ach, was alle
beweging in het heelal niet relatief?
Na deze filosofische overpeinzing bleef ik op het
uiteinde van de loopplank staan. Het leek erop
dat dit uiterste puntje van de loopplank omhoog
geklapt kon worden, waarna men niet meer op deze manier op de loopplank zou
kunnen springen. Vanaf dit punt had ik een ander en weidser uitzicht op het
omringende landschap. Vooral nu werd het duidelijk dat dit grote gebouw niet zo heel
snel om zijn as draaide, want het duurde een aantal minuten voordat ik een complete
167
Ik land precies op het midden van de
loopplank.