Uru Kroniek - All Things Uru

plafond van deze schacht nog een vijfde vuurschaal. Het licht van de vlammen was
echter bij lange na niet toereikend om de schacht tot nabij de bodem te verlichten. Ik
zag hoe een dunne rook en een paar vonkjes naar
beneden dwarrelden. Kon ik nog een list verzinnen?
Moest ik misschien op een van die drie ingetrokken
plateaus springen? De afstand leek net klein
genoeg om springend te overbruggen. Ik zag echter
al vanaf hier dat daar wellicht geen opzienbarende
andere dingen zouden opdoemen. Ieder plateau
had zo te zien zijn eigen totem en op de wanden
Hoe kan ik hier wegkomen?
zag ik ook daar tekeningen van een handje zitten,
als ook de schets van de krijger en de
handtekening van Yeesha. Nee, dit was allemaal
duidelijk. Ieder van de vier Tijdperken die ik vanuit mijn Relto kon bezoeken, had hier
in deze schacht zijn eigen plekje.
Maar dan nog… ik kon er voor de zekerheid toch even gaan kijken? Het plateau aan
de overkant van de schacht lag inderdaad buiten mijn bereik, maar de twee plateaus
aan weerszijde van deze hier, vergden toch geen bovenmatige springkunsten. En
was ik daar eenmaal aanbeland, dan kon ik vervolgens toch het plateau aan de
overkant bereiken.
Ik had echter nog wel een half uur tijd nodig om mijn kansen te wikken en te wegen
en alles hier voor de zekerheid extra goed te onderzoeken. Toen was het mij duidelijk
geworden dat ik hier niets over het hoofd had gezien en dat ik geen andere keuze
meer had dan om te proberen de naburige plateaus met een bezoek te vereren.
Tenslotte nam ik een zorgvuldige aanloop, zette af richting het rechter plateau en…
… stuitte in mijn sprong op een onzichtbare muur, zo het leek. Maar dat was niet het
ergste. Ik gleed als het ware langs deze ongeziene hindernis naar het midden van de
ruimte weg en belandde zo boven de schacht,
alwaar mijn lichaam een prooi werd van de
zwaartekracht. In een toenemende snelheid zag ik
de rotswanden rondom mij langs schieten.
Razendsnel zag ik de sterrenvloer naderbij komen,
maar slechts een ogenblik later bemerkte ik dat er
van ‘vaste grond’ daar geen sprake was! Na nog
een paar seconden voelde ik de sensatie die Atrus
destijds ook gevoeld moest hebben toen hij vanuit
Riven in de sterrenspleet sprong. Tijd om van mijn
vlucht te genieten, nam ik echter niet. Mijn hart leek
stil te staan van schrik en mijn ademhaling stokte. Ik
grabbelde naar mijn reisschakelboekje, sloeg het open en drukte mijn hand op de
foto. Of die foto inmiddels weer mijn vertrouwde eilandje toonde, kon ik niet eens
zien, maar terwijl de sterren als in een draaikolk om mij heen spoelden, hoorde ik het
vertrouwde ‘schakelgezoem’ in mijn oren en weigerden mijn ogen tijdelijk dienst.
Het volgende ogenblik stond ik op mijn eilandje, wat ik nu al als mijn nieuwe ‘thuis’
beschouwde. Ditmaal was ik buiten afgezet, midden tussen de vier zuiltjes. De totem
uit de grot was hier ook terechtgekomen. Hij was geplant op de top van het zuiltje
waarin het Teledahn schakelboek verstopt had gezeten. Door het gewicht van de
totem schoof het zuiltje langzaam maar zeker in zijn voetstuk weg, totdat de geheime
139
Mijn hart staat stil van schrik en
mijn adem stokt. Sterren spoelen
als in een draaikolk om mij heen!