Uru Kroniek - All Things Uru

Ik klauter naar boven…
ladder inderdaad op het centrale plateau van het dak
van het gebouw dat zowel een gevangenis, vesting
en trainingscentrum was. Ook deze ronde centrale
ruimte werd omgeven door een rond hek met twee
openingen, waarbuiten zich een zeshoekige omgang
dit reusachtige gebouw stond. Het was overigens
niet mogelijk om vanuit dit centrum een van de
ladders te nemen, twee verticaal aangebrachte
metalen stangen verhinderden dat. Ik liep dus om,
pakte op goed geluk aan de buitenkant de rechter
ladder en klauterde
langs de sporten
naar boven.
Via een smal, rond
mangat eindigde de
bevond. Van daaruit kon men via zes korte loopbruggen op de buitenste omgang
komen, die de buitenrand van het dak vormde. Die loopbruggen overspanden
inderdaad de omgang daar meer in de diepte,
alwaar ik zojuist nog had gestaan.
Aan het eind van iedere loopbrug was ook weer
waarschuwingsapparatuur aanwezig, die hier
evenmin actief was. Ik liep naar de rand van het
dak en bewonderde wederom het landschap
rondom. Vanuit dit hoge standpunt had ik geen
zicht op het water in de fjord beneden, maar des
te beter konden hier de heuvels rondom worden
Vanuit dit hoge standpunt heb ik
een fraai zicht op de omringende
heuvels.
opgezocht, namelijk het vinden van de zevende en
laatste reisdoek. Zo vluchtig rondkijkend zag ik hem
niet zitten, maar de diverse steunberen en pilaren
hadden natuurlijk nogal wat dode hoeken. Geduldig
volgde ik de rondgang en mijn geduld werd snel
beloond. Al op de tweede pilaar waar ik langs liep,
prijkte de reisdoek! Snel drukte ik mijn hand op
deze doek en was er te zien hoe de hele hand en
alle vingers in een lichtblauwe gloed oplichtten!
bekeken.
Zodra het fort een volledige rondgang had
gemaakt, concentreerde ik mij echter opnieuw op
het eigenlijke doel waarom ik dit dak had
Mooi, dat betekende dat ik hier klaar was.
Alhoewel… ik moest nog wel ‘even’ naar de deur gaan die toegang bood tot de
Bahro grot. En die deur, zo had ik al gezien, was vrijwel onbereikbaar aanwezig aan
de voet van de rots waarop het bezoekersgebouw was neergezet. Kortgeleden had
ik al gefilosofeerd hoe ik bij die deur kon komen, maar die gedachten hadden mij
toen hartkloppingen bezorgd. Het leek erop dat deze toegangsdeur slechts te
bereiken was middels een tweetal vrijwel onmogelijke sprongen, eerst van de rots
met de reisdoek, naar een tweede staak en vandaar verder naar beneden naar het
pad aan de voet van de rots dat naar de deur leidde.
191
… en arriveer zo op het dak.
Daar is de zevende en laatste
reisdoek!