Uru Kroniek - All Things Uru

kunnen klimmen, als ik dat zou willen. Voorzichtig zette ik een paar passen in de
gewenste richting. De buisdikke kabel gaf geen krimp en het oppervlak was tamelijk
stroef. Dat deed mijn zelfvertrouwen toenemen. Als ik maar vooral recht vooruit zou
blijven kijken en niet teveel naar beneden, dan zou ik zo door kunnen wandelen.
Zeer op mijn hoede vervolgde ik dit ‘ommetje’, maar na een aantal meters ontdekte ik
vanzelf dat het toch vrij makkelijk ging. Ik prees
mij gelukkig dat ik geen hoogtevrees had en
waagde het er zelfs op mijn pas iets te
versnellen. De buis was verder glad, in die zin
dat ik niet hoefde te letten op uitstekende
reuzenmoeren, koppelstukken, of iets dergelijks.
Sneller dan ik gedacht had, arriveerde ik zo bij
het einde van de borgkabel, boven het
uitstekende plateautje dat voor de Bahrodeur
Na een behoedzame wandeling over
de buis, arriveer ik bij de Bahrodeur.
was aangebracht. De buis bevond zich op gelijke
hoogte als de bovenkant van deze deur, die er
verder precies hetzelfde uitzag als de ingang
naar de Bahrogrot in Gahreesen. Ik moest nog een flinke sprong naar beneden
maken om op het voorportaal van de deur te belanden, maar daar had ik wel ruimte
genoeg voor enige uitloop. In vergelijk met de wandeling zojuist, was dit een
peulenschil.
Op het plateautje staand, veegde ik het zweet
van mijn voorhoofd en sloeg mijn
reisschakelboekje dicht. Dit waren toch wel heel
spannende momenten, maar opnieuw had ik het
er goed vanaf gebracht.
Alvorens de deur te openen en de Bahrogrot
binnen te gaan, nam ik nog even de tijd om vanaf
hier de route te bewonderen die ik zojuist had
gelopen. Ik zag de zwevende kluis hier vanaf de
Voor de Bahrodeur staand, neem ik
nog even de tijd om de zwevende
kluis vanaf hier te bekijken.
zijkant en zag nu eigenlijk nog beter wat een
bijzondere constructie dit was. Ik probeerde maar
niet te verzinnen hoe men er in was geslaagd dit
allemaal hier zo te bevestigen. Persoonlijk leek
het mij een onmogelijke klus, maar mijn ogen vertelden een ander verhaal. Maar
goed, gold hetzelfde niet voor sommige kabelbanen in het hooggebergte?
Na deze overpeinzing talmde ik niet langer meer.
Ik liep naar de deur en drukte mijn hand op het
handsymbool. Het symbool gloeide paarsig op
en de Bahrodeur schoof open. Net als bij de
vorige twee keren zag ik een gangetje waarbij
het einde zich in duisternis verloor. De verrassing
was er nu echter af en dapper liep ik het donker
tegemoet.
Omringd door totale duisternis, deed ik mijn best
het gekras en gefladder rondom mij, te negeren. Dapper loop ik het donker tegemoet.
Na een ogenblik werd ik opgetild en vervolgens
maakte het zoemende geluid duidelijk dat ik naar de Bahrogrot schakelde. Het
duurde niet lang alvorens ik op het plateau werd neergezet waar zich ook de derde
248