Uru Kroniek - All Things Uru

Hoofdstuk 20: Kadish Tolesa.
Na een kort ogenblik werd ik midden tussen deze ‘olifantspoten’ neergezet. Ik
draaide mij om en zo werd al zeer snel duidelijk dat ik hier naar iets heel anders
keek. Een niet te missen hint werd gegeven doordat er zo af en toe een paar
veervormige, roodachtige en gele bladeren naar beneden dwarrelden. Verder hoorde
ik ook een paar vage geluiden van dieren, zo het leek. Ik stond in een schemerige
omgeving omringd door boomstammen die een zeer forse omvang hadden, maar dat
was niet het opmerkelijkste. De stammen rezen tot een ongelooflijke hoogte op. Ik
moest mijn hoofd bijna in mijn nek gooien om te zien
hoe ze ver in de hoogte in een paarsige nevel
verdwenen. Zelfs daar toonde deze stammen nog
steeds geen enkele zijtak of een begin van een
kroon van bladeren, dus de vallende bladeren
vonden hun oorsprong nóg hoger, temidden van, of
zelfs boven het wolkendek.
De grond waarop ik stond was stevig en leek wel uit
opgedroogde modder te bestaan, getuige de vage
De boomstammen reiken hier tot
een ongelooflijke hoogte.
hexagonale structuren die ik daarin kon ontdekken
en die wel iets weghadden van krimpscheuren in
kleigrond, die opdroogt. Hierdoor was de modder zo
hard als steen geworden. Vanuit de hoogte bereikten slechts een paar banen
gefilterd licht de grond tussen de stammen, waardoor hier beneden een schemerige
sfeer heerste. De enorme bomen stonden dicht opeen, maar zowel aan mijn linker-
als mijn rechterhand leek een smal pad tussen de stammen door te lopen, weg van
mijn aankomstplek hier.
De atmosfeer was hier écht ‘bosachtig’. Een tikje koel en vochtig, maar niet
onaangenaam en wind stond er hier beneden niet. Waarom de bomen hier zo
reusachtig waren, kon wellicht worden verklaard door het feit dat ook op deze wereld
de zwaartekracht een stuk geringer was dan op Aarde. Ik voelde mij letterlijk zo licht
als een veertje!
Toch was het niet alleen ‘puur natuur’ wat ik hier
aantrof. Het begin van beide paden te linker- en
rechterzijde werd gemarkeerd door een soort stenen
poort, die tegen de boomstammen was aangebouwd.
In de poort rechts was ook een brandende lantaarn
weggewerkt. Welk pad zou ik eerst inslaan? Ik kon
geen keuze maken en besloot de natuur voor mij te
laten beslissen. “Als er een rood blad voor mijn
voeten neerdwarrelt, dan neem ik het linker pad,
maar wordt het een gele, dan kies ik de rechtse
route,” bedacht ik namelijk bij mijzelf.
Lang hoefde ik niet op de uitslag te wachten. Al na een halve minuut landde een van
de vallende bladeren vlak voor mijn voeten. Het was een rood exemplaar, dus ik nam
het pad aan mijn linker hand.
De poort die de ingang van deze route markeerde, was de eenvoudigste van de
twee. ‘Poort’ was eigenlijk een groot woord. Het was een eenvoudige stenen boog,
die ook nog niet eens helemaal doorliep. Aan de linkerkant zat maar een klein stukje
198
Een rood blad landt als eerste
vlak voor mijn voeten.