Uru Kroniek - All Things Uru

maakten. Dit was niet de eerste keer dat zo’n blasfemie een onderdeel vormde van
de D’ni. De geschiedschrijving van D’ni fluistert erover. Als Va’tuhg de Ager, of
Koning Asemlef. En zelfs in dit Tijdperk… het zal wellicht niet de laatste keer zijn.”
Opnieuw deed Yeesha er even het zwijgen toe, ditmaal omdat ze een ander
onderwerp wilde aansnijden. Ze kwam meteen ter zake.
Tijdens de speech van Yeesha
licht deze figuur op de wand van
de grot, wittig op.
“En dan nu deze Totems. Deze vier Totems hier om
je heen zijn het diepste innerlijke van de Bahro. Je
moet ze nemen. Ze zullen een grote schat naar Relto
brengen, jouw Tijdperk, het eiland in de wolken.
Relto zal hun hoeder zijn voor slechts een korte tijd.”
Wederom zweeg Yeesha, en ditmaal definitief, zo het
leek. Tijdens haar speech lichtte een ets op de wand
in een wittig licht op. De twee oplichtende figuren
herkende ik. Eerst was daar een soort mensenfiguur,
met in zijn linkerhand een lange stok of een speer.
Het leek mij niet dat deze figuur Yeesha zelf zou
moeten voorstellen, wellicht was het een krijger. Of zou het een van die slaven zijn,
die Yeesha de ‘minsten’ had genoemd, ‘dieren die konden schakelen’?
Ik kreeg het akelige vermoeden dat ik daarnet, tijdens het binnengaan van de
donkere gang, door die wezens omringd was geweest en dat díe het waren die dat
gekras uitstootten. Had één van die wezens, die klaarblijkelijk dan toch een
mensachtig uiterlijk had, zij het met vleugels, mij opgepakt en was hij vervolgens met
zijn vrachtje naar hier geschakeld? Echter, zodra ik hier in de grot was gearriveerd,
was ik alweer alleen. Nee, er waren hier nog genoeg raadsels, die om een oplossing
vroegen!
Terwijl ik dit alles overdacht, was de tekening van de krijger uitgedoofd, en zo ook de
ronde schets die rechtsboven het hoofd van deze figuur was aangebracht. Dat was
de handtekening van Yeesha, dat had ik al gezien. Zodra ik de tekening aanraakte,
lichtte hij opnieuw op en draaide Yeesha haar verhaaltje voor een tweede keer af.
Daarmee werden enkele vragen beantwoord, maar kwamen er nieuwe voor in de
plaats. Merkwaardig was dat ze haar overgrootmoeder, Anna of Ti’ana, de ‘brengster
van verwoesting’ had genoemd. Ze was inderdaad degene die, door krachtig te
pleiten, ervoor had gezorgd dat Veovis’ doodstraf in een levenslange gevangenisstraf
werd omgezet, maar ze kon toch moeilijk verantwoordelijk worden gehouden voor al
het kwaads dat Veovis en A’Gaeris later zouden uitrichten. Haar grootvader Gehn
werd als een ‘herbouwer van trots’ neergezet. De rol van Gehn was op zijn minst
twijfelachtig, zo hadden de avonturen in Riven en de verslagen in ‘Het Boek van
Atrus’ uitgewezen. Inmiddels had ik al begrepen dat Yeesha ‘trots’ niet echt als een
deugd zag, eerder als het tegendeel… Gelukkig had zij een positiever oordeel over
haar beide ouders overgehouden, dat in het geval van Catherine echter niet meer
dan neutraal was. Alleen op haar vader leek ze écht gesteld te zijn.
Mijn vermoeden dat Yeesha naar de spleet in de woestijn was afgereisd om naar
haar afkomst te zoeken, leek niet ver bezijden de waarheid te zijn. Ergens in de
diepte onder de Aarde had ze haar geheimzinnige metgezellen ontmoet, die haar nu
leken te vergezellen. Die schepsels werden door de D’ni als slaven behandeld,
weinig beter dan dieren, maar het waren dus wél dieren die konden schakelen! Ik
136