Uru Kroniek - All Things Uru

Volwassenwording
Net als bij een grote verscheidenheid van andere culturen, vieren de D’ni de komst van een
kind in termen van reden en volwassenheid. De D’ni geloven dat echte volwassenheid, of
de Leeftijd van de Rede zoals zij het noemen, wordt bereikt op 25-jarige leeftijd. De D’ni
waren van mening dat voor die tijd de hersens en harten van de kinderen nog niet geheel
gevormd waren. Tot die tijd gingen ze zelfs zover om te zeggen dat het voor een kind
onmogelijk was om echt een juiste beslissing te nemen, omdat ze te gemakkelijk door
andere drijfveren werden gestuurd. Dat betekende niet dat wat ze deden niet goed of
verkeerd kon zijn, maar de D’ni geloofden dat Yahvo ze niet verantwoordelijk stelde voor
deze beslissingen. Tot dat punt was het klaarblijkelijk een taak van de ouders om te
beschermen en te oordelen en dit was nog een andere reden waarom de gemeenschap
ouders stimuleerden om op ieder moment slechts één kind te hebben dat jonger was dan
25 jaar.
Dat een volk, dat een stuk ouder werd dan ‘gewone’ mensen, ook de grens van het
bereiken van de volwassen leeftijd wat hoger legde, leek mij logisch. Maar dat de
opvoeding zo ingrijpend zou zijn dat het verstandig werd geacht dat ouders slechts
één onvolwassen kind zouden hebben, was behoorlijk ingrijpend. Dat betekende dat
in een gezin met meerdere kinderen de broertjes en zusjes méér dan 25 jaar in
leeftijd zouden verschillen. Kinderen zouden thuis dan altijd door louter volwassenen
worden omringd. Of dat ideaal was, viel te bezien. Maar ik besloot mijn
waardeoordeel in deze opzij te zetten en las verder.
In de ‘ceremonie van gereedheid’ vieren de D’ni de binnenkomst van het kind in de wereld
van rede en volwassenheid.
Tijdens deze plechtigheid kreeg het kind als geschenk een armband van kennis (ook
vertaald als ‘volwassenheid’). Ik moet toegeven dat de vertaling ietwat onjuist is en het
meer laat klinken als een magisch of een heidens voorwerp – een vertaling die niet aansluit
bij de manier waarop ze hierover praten. Maar feitelijk was het wel een zeer belangrijk
voorwerp.
De D’ni zagen de armband als een teken van verantwoordingsplicht. Het individu dat de
armband had gekregen werd geacht verantwoordelijk te zijn voor zijn / haar daden, omdat
hij / zij nu echte kennis had over goed en kwaad en de wijsheid om de juiste keuzes te
maken tussen beide. Verbonden met de armband waren bepaalde rechten, samen met de
verwachtingen dat men zich om op een meer correcte manier zou gedragen.
Vanuit een religieus standpunt, was de ‘ceremonie van gereedheid’ een signaal van
verantwoordingsplicht richting Yahvo, alsmede aan de D’ni staatsburgers. De ouders
werden niet langer beoordeeld op de daden van hun kinderen op religieus niveau en
gebrek aan kennis was niet langer een excuus voor Yahvo. De Maker, zo werd geloofd,
verwachtte nu veel meer van hen.
Hoewel de Leeftijd van de Rede vijfentwintig was, was het voor de D’ni geen punt van
overweging dat echte wijsheid pas veel later werd bereikt. Met totaal niet de tamtam die de
Leeftijd van de Rede bracht, werd op een leeftijd van 125 een andere viering gehouden, die
het bereiken van de Leeftijd van Wijsheid inluidde. Wellicht veel belangrijker was dat bij
299