Uru Kroniek - All Things Uru

voor de rest verstond ik niets van wat ze zei. De vrouw zag haar fout in. Ze sloeg met
haar hand op haar voorhoofd, en vervolgde: “O, ja… Niet in D’ni. Ze zullen het niet
begrijpen.”
Ze stond even bedachtzaam stil, op het midden van de ronde tekening die op de
vloer was aangebracht. Ik zag dat het een vrouw was die qua leeftijd moeilijk te
schatten was. Haar jeugd lag duidelijk achter haar, maar oud leek ze ook nog niet te
zijn. Als dit een holografische afbeelding van Yeesha was, dan moest deze opname
al lang geleden gemaakt zijn. Ik zag dat ze slank was en halflang, kastanjebruin haar
had. Even leek het dat er een enorm litteken boven haar rechteroog zat, maar toen ik
nauwkeuriger keek, zag ik dat het een tatoeage was, of zoiets. Ze droeg laarzen, een
lange broek en een soort T-shirt, die allemaal van een aparte snit waren, die ik nog
nooit eerder had gezien. Waren dit D’ni kleren? Dat zou best kunnen.
Tijd om daar langer over na te denken kreeg ik niet, want de vrouw, waarvan ik
aannam dat het Yeesha was, liep richting de deur en legde daar haar hand en
bovenarm op de stenen muur boven de blauwe knop, alsof ze de vibratie in het
gesteente wilde voelen. Ze merkte daarbij op: “Opnieuw begint de stroom in de
spleet te vloeien. Het was al zo lang droog. Vanuit
de woestijn stroomt het water binnen. De storm
komt eraan!”
En ze hief haar rechterarm waarschuwend op.
Haar blik was schuin naar beneden gericht. Als ik
de deur open had gelaten, dan had ze zo de
waterpoel hebben zien liggen, op de bodem van
deze spleet. De vrouw liep naar de vier tekens die
links van de deur op de muur waren gekrast en die
de code van de imager vormden. Met haar vingers
leek het net of ze deze tekens opnieuw aan het
inkrassen was en daarbij vroeg ze: "Heb je
gehoord van de stad? De diepe stad – de oude
Uru – waar zich de macht bevond om werelden te schrijven? Duizenden jaren lang
leefde de stad – leefde onder de oppervlakte – hoeder van het geheim, hoeder van
de macht, hoeder van de Tijdperken. Altijd beschermend…”
Terwijl ze dit zei, bleef ze met haar vingers de vier tekens op de muur overtrekken.
Nu stopte ze daar echter mee en met spijt in haar stem merkte ze nog op: “De stad
werd trots. En toen stierf hij…”
De beeltenis van de vrouw, die waarschijnlijk Yeesha was, bewoog zich nu in een
paar langzame danspassen terug in mijn richting, waarbij ze ook haar armen
spreidde. Opnieuw moest ik een paar passen opzij
doen, om haar ongehinderd te laten passeren. Het
leek wel of ze een soort regendansje uitvoerde,
terwijl ze opmerkte: “Het water stroomt daar waar het
wil. Het zoekt ongecontroleerd zijn eigen pad.
Behalve dan dat het altijd naar beneden stroomt,
altijd naar omlaag.”
Al dansend was Yeesha vlakbij de imager gekomen
en ze keek nu in mijn richting. Het beeld was hier iets
Hier kan ik de kleding van de
vrouw die waarschijnlijk Yeesha
is, beter bekijken.
feller en zo kon ik haar kleding nog wat beter
bekijken. Haar T-shirt was voorzien van een mooie
lichtblauwe kraag en daaronder zaten een paar rode
knopen. Verder was het shirt zwart, maar was
54
Met haar vingers lijkt de vrouw de
tekens op de muur over te trekken.