Uru Kroniek - All Things Uru

Gelukkig stond ook deze half open. Links en rechts was een glasloos venster
aanwezig, voorzien van tralies. Mijn aandacht werd echter onmiddellijk getrokken
door een wel zeer Aards voorwerp, dat links naast de
deur stond opgesteld. Het was een manshoge houten
ezel, waarop een groot papier was bevestigd.
Bovenop was een rood stempel van de DRC gezet en
daaronder stond in Engels geschreven ‘ontvang
alstublieft uw KI.’ Daar weer onder stond een
afbeelding van een soort stopwatch en een pijl, die ten
overvloede naar de open deur wees, alsof de
Dit advies is niet mis te
verstaan. Maar wat is een ‘KI’?
bezoeker hier nog een andere route zou kunnen
kiezen, wat niet zo leek te zijn.
Wat was een ‘KI’? Het schoot mij te binnen dat
Douglas Sharper dat apparaatje in zijn dagboek even
had aangestipt, maar veel meer dan dat een soort communicatietoestelletje was, had
hij niet losgelaten. Wel, de aantekeningen op deze sheet suggereerde dat men hier
zo’n bijzonder apparaatje kon bemachtigen, dat ongetwijfeld door de D’ni was
vervaardigd. Spannend!
Alvorens naar die KI uit te kijken, liep ik uit
nieuwsgierigheid toch even naar het linker venster en
tuurde er door. De tralies waren vreemd van vorm en leken
wel een enorm insect – een soort kever met vier
achterpoten en twee voorpoten – uit te beelden. Het raam
als geheel liep ook ietwat taps toe. Ik tuurde door de
openingen tussen de ietwat verweerde metalen spijlen en
zag dat het venster op een andere kale ruimte uitkeek,
hoewel te zien was dat in de wanden wel een aantal
compartimenten waren weggewerkt in een soort sarcofaag
vorm, waarvoor metalen deurtjes waren aangebracht van
dunnere spijlen en gaas. Het raam aan de andere kant van
het lokaal hier was ook voorzien van gaas, maar in het
midden was een ronde uitsparing aangebracht. Ik gluurde
er door, maar ook hier maakte het uitzicht mij weinig wijzer.
Weer keek ik in de richting van een kale ruimte met een paar wandkastjes, maar
ditmaal zag ik ook een derde ‘kluisdeur’, die open
stond. Vervolgens besloot ik de aanwijzingen op
de ezel te volgen en liep door de deuropening in
de richting van waar ik mijn KI zou kunnen
bemachtigen.
Turend door het tweede venster,
ontwaar ik onder andere een derde
‘kluisdeur’, die ook open staat.
De deur bracht mij in een gang van ruim twee
meter breed, maar die toch smal leek, omdat hij
meer dan vijf meter hoog was. De vloeren,
wanden en plafonds wekten de indruk dat ze, net
als de deuren hier, minstens een meter dik waren.
In de zeer massief ogende stenen pilaren die half
verzonken in de wanden waren aangebracht,
zaten op zo’n drie meter hoogte ook weer die lampen, waarvan de kapjes dat
opengeslagen boek toonden. De gang maakte zowel naar links als naar rechts na
een aantal meters een flauwe knik. Daarmee werd de indruk gewekt dat dit gebouw
142
Het traliewerk van dit
venster heeft, vreemd
genoeg, wel wat weg van
een kever.