Uru Kroniek - All Things Uru

Oreadoraneiken, een soort naaldbomen die wel wat leken op de exemplaren die op
Myst-eiland waren te vinden. Atrus had daar een nieuwe bibliotheek ingericht,
alsmede laboratoria en werkplaatsen gebouwd. Ze gebruikten Chroma’Agana dus als
een soort uitvalbasis.
Hun werk vorderde moeizaam. Veel woningen waren door Gehn geplunderd, de
schakel- en beschrijvingsboeken weggenomen of deze waren besmet door Veovis.
Atrus onderzocht ook het dagboek van Gehn, vooral de daarin beschreven legendes
en voorspellingen, die wellicht tot sommige ontdekkingen zouden leiden. Uiteindelijk
vonden ze het huis van Aitrus, Atrus grootvader, in de wijk ‘Jaren’ in het
hooggelegen, noordoostelijke deel van de stad. Het huis leek door vorige bezoekers
ontsmet te zijn. In de zogenaamde ‘boekkamer’ vonden ze een Beschrijvingsboek
van het privé Tijdperk van Aitrus, genaamd ‘Bilaris’. Nadat ze het boek hadden
onderzocht en hadden geconcludeerd dat het niet besmet of beschadigd was,
besloten ze er naartoe te schakelen. Bilaris bestond uit een groep eilanden, maar het
enige aanwezige dorp was totaal verlaten, tot hun teleurstelling. Tevergeefs
schakelden ze naar in totaal zes Tijdperken waarvan ze de Beschrijvingsboeken
hadden gevonden en die veilig leken, maar al deze werelden waren totaal gespeend
van menselijk leven, of erger nog. In de wereld Aurack was een soort jungle
aanwezig en daar werd Meer door een roofdier verrast en meegesleurd. Ze vonden
hem niet meer terug. Dat noopte hen om voortaan nog voorzichtiger te opereren.
Uiteindelijk hadden ze succes. In een Tijdperk dat aanvankelijk ook verlaten leek,
troffen ze Tamon aan, de voormalige Meester van het Stenengilde, het Gilde dat zich
bezig hield met het bouwen met steen. Zij hadden destijds ook nara ontdekt en
gedolven. Atrus en zijn metgezellen wisten Tamon en de andere D’ni die met hem
waren gevlucht ervan te overtuigen dat ze goede bedoelingen hadden en ze sloten
zich bij hen aan.
Terug in D’ni zag Atrus tot zijn verrassing dat daar al een hele groep mensen was
gearriveerd! Het bleek een groepje overlevenden uit Bilaris te zijn. Ze hadden zich
heimelijk verschanst op een landtong op een van de kleinere eilanden, hadden van
daar hun bezoekers bespied en uiteindelijk besloten dat ze geen kwaad in de zin
hadden. Zodoende waren ze terug naar D’ni geschakeld om daar te helpen de stad
te herbouwen. Vooral Esel en Oma waren waardevolle krachten. Ze waren namelijk
historici, die in staat waren oude geschriften te vertalen en ook konden vertellen hoe
de zaken er lang voor de val in D’ni aan toe gingen.
Uiteindelijk groeide de populatie bij de haven aan tot twaalfhonderd bewoners. Ze
hadden na de eerste zes, nog twaalf andere Tijdperken opgespoord die het waard
leken om onderzocht te worden, maar opnieuw hadden ze het geluk niet aan hun
zijde. Gavas schakelde naar het Tijdperk Sedona, die er van de twaalf het meest
veelbelovend uitzag. Zodra de schakel zich opende, sloeg er echter een zinderende
hitte vanuit het plaatje in het schakelboek omhoog die zo intens was, dat het
schakelboek verbrandde en ook de nieuwsgierige omstanders geroosterde
wenkbrauwen kregen. De zon van dit veelbelovende Tijdperk was in een nova
veranderd. Gavas moest al verbrand en tot gloeiende as zijn verworden, nog vóór hij
had kunnen beseffen en voelen wat er überhaupt aan de hand was…
Gelukkig was de wereld Aridanu wel gastvrij met hoge bomen en vreedzame meren.
Hier waren bovendien veel overlevenden aanwezig, waaronder een zekere Gadrun.
Hij verklaarde dat ze zeer wel bereid waren om terug te keren naar D’ni en vertelde
ook dat er ‘een oude man’ eenzaam als een kluizenaar op een eilandje woonde,
27