Uru Kroniek - All Things Uru

was meer dan een paar decimeter hoog. De meesten waren roodachtig of
paarsachtig van kleur, maar diverse bladeren werden door lichte nerven doorsneden.
Sommige planten hadden ook lichtblauwe bladeren, met donkere vlekjes. Biologen
en met name plantdeskundigen zouden hier hun hart kunnen ophalen, maar ook ik
genoot van de pracht van deze vegetatie.
Na een ogenblik daalde ik de trap af en vervolgde het pad tot aan de splitsing. Ook
hier groeiden een paar van die bomen, die ik, gezien de vorm van hun kruinen, dan
maar ‘hartbomen’ noemde. Verder was de grond ook hier bedekt door die groene
vegetatie, die nog het meest leek op een zeer
kort, maar stug en toch vrij zacht tapijt van mos.
Verder waren er, wat meer verspreid, van die
kleurige plantjes te zien. Het begon er meer en
meer op te lijken dat ik in een ‘aangelegd’
Tijdperk rondwandelde, zoals in een park of
plantsoen in een stad. Ik sloeg rechtsaf, het pad
in dat naar de Bahrodeur leidde. Wat een
verademing dat ik daar ditmaal gewoon naar toe
Ik sla het pad in dat naar de
Bahrodeur leidt.
kon lopen! Ik drukte mijn hand op het
handsymbool midden op het enorme ronde
paneel, maar het was geen verrassing dat de
deur op die aanraking niet reageerde en gesloten bleef. Ik moest immers nog drie
reisdoeken zien te vinden…
Rechts naast de Bahrodeur was opnieuw een ets op de rotsen aangebracht, met
zwarte kleurstof. Ik had geen idee wat de tekening voorstelde. Het leek wel een soort
weegtoestel met links en rechts een kledingstuk.
Links leek wel een jurk te zijn en rechts een effen
zwart tenue, dat iemand aangetrokken leek te
hebben. Helemaal kloppen deed de tekening
echter niet, want het hoofd van de persoon (als
de zwarte cirkel dat tenminste moest voorstellen)
bevond zich ten hoogte van het borstgedeelte en
nog onder de mouwen. Nee, ik snapte hier niet
veel van. Tussen de kledingstukken en de
Ik slaag er niet in om de betekenis
van de tekening die naast deze deur
is aangebracht, te doorgronden.
hefbomen van het weegtoestel waren, in het
klein, ook nog een paar personen getekend. Tja,
ik wist niet wat ik hiermee moest beginnen, maar
de tekening die aan de andere kant van de
Bahrodeur was aangebracht, dacht ik wel te herkennen. In een lichte kleurstof waren
daar twee vissen getekend die veel leken op de vissen die ik in de poel en het beekje
van Eder Gira had zien zwemmen. Na deze constatering besloot ik terug te lopen en
het pad verder te vervolgen.
De route rondde hier namelijk de rotspartijen waarlangs het pad aan de andere kant
was afgedaald, helemaal vanaf het punt alwaar de bezoeker hier Eder Kemo
binnenkwam. Aan deze kant bleef het aangelegde tuinpad langs de rotsen lopen,
maar dook daar al snel een tunneltje in. De ingang van de tunnel was rijkelijk van
rotstekeningen voorzien. Links op de voorgrond was een enorm persoon getekend.
Misschien was dit wel een slavendrijver, want daar schuin boven was, iets kleiner,
een tweede persoon getekend die aan korte paaltjes vastgeketend leek te zitten.
311