Uru Kroniek - All Things Uru

hierop, begon de cilinder met een gerammel weer
langzaam te zakken.
Ik had echter inmiddels gezien dat bij de beide remmen bij
het liggende rad een tweetal lampen die daar in de vloer
verzonken zaten, begonnen te knipperen. De zakkende
cilinder leverde nu het beetje energie dat nodig was om
hier het zaakje te ontkoppelen! Ik liep naar de eerste rem
en drukte vol goede moed op het voetpedaal, om
vervolgens te bemerken dat de rem nog steeds niet
ontkoppeld werd! Wat nu? Omkijkend zag ik dat de vier
lampen boven de hendels van het bedieningspaneel langs
de achterwand, ook aan het knipperen waren. Natuurlijk…
dáár moest ik de opdracht geven voor het loskoppelen van
de klampen die het rad in bedwang hielden.
Nog voor ik echter bij het bedieningspaneel stond, hoorde ik dat de cilinder opnieuw
geheel in de vloer was weggezakt en terstond doofden alle lampen weer. Tja, uit de
door mij opgewekte extra energiebron, kon ik slechts een kort ogenblik putten! Het
was dus niet mogelijk om alle benodigde stappen in één keer uit te voeren. Ik moest
er voortdurend voor zorgen dat de cilinder die de energie leverde, in beweging bleef,
omdat anders alles weer in de oorspronkelijke stand gereset zou worden.
Terug op het rooster staand, wachtte ik geduldig tot de cilinder zich weer helemaal
had opgericht. Dat duurde amper een half minuutje, dus zoveel tijd kreeg ik om te
doen wat ik moest doen. Als eerste sprintte ik naar het paneel en trok de hendel
naast de afbeelding met de remmen, naar beneden. Vanuit een ooghoek zag ik hoe
de tekening blauwig oplichtte, als om aan te geven dat de remmen actief waren
geworden. Meer tijd dan voor een vluchtige blik kreeg ik niet, want haast was
geboden! Snel holde ik terug naar het rooster.
Net op tijd! De top zat nog maar een half metertje boven de vloer, zodra ik op het
rooster stapte. Omhoog ging de cilinder weer en onderwijl kon ik de beste strategie
bedenken. Ik bemerkte dat, zolang ik maar op het rooster bleef staan, ik een pauze
kon inlassen. Puur mijn gewicht leverde al genoeg energie op om alles hier onder
spanning te houden. Eigenlijk was die cilinder dus een soort reusachtige knijpkat! Het
slimst was natuurlijk om als eerste de verste rem los te gooien en daarna de tweede
die hier dichterbij zat. Vervolgens zou ik op het paneel
de hendel naast de schets van het liggende rad
moeten activeren. Eventueel zou ik daarna nog een
paar keer snel heen en weer moeten lopen, om ook de
liften en deuren van energie te voorzien.
Zo gezegd zo gedaan. Ik holde naar de andere kant
van de ruimte, gooide daar met een welgemikte trap
de klamp los en sprintte terug naar het rooster, alwaar
Nadat ik de remmen heb
ontkoppeld, kan ik ook het rad
activeren.
ik wederom net op tijd arriveerde. Zodra de cilinder
opnieuw zijn maximale stand had bereikt haastte ik mij
naar de tweede rem. Na het losgooien daarvan kon ik
rustiger terugwandelen. De afstand tussen deze
tweede rem en het rooster was zo kort, dat de cilinder pas voor net iets meer dan de
helft in de vloer was weggezakt, zodra ik daar weer arriveerde. Ik haalde even een
paar keer diep adem, wachtte tot de cilinder opnieuw zijn hoogste stand had bereikt
en holde vervolgens naar het bedieningspaneel, alwaar ik de hendel naast de
plaquette van het liggende rad, naar beneden trok.
159
… tot zo’n twee-en-eenhalve
meter boven de
vloer.