Uru Kroniek - All Things Uru

Nog drie vingers te gaan!
Dan moest ik mij nu maar naar de woonkamer
begeven. Aangezien de energievoorziening hier nu in
orde was, zou de imager wellicht functioneren? Jeff
Zandi had verteld dat een zekere dame mij een
boodschap had mede te delen, die ik goed moest
beluisteren. Gezien het briefje dat ik hier had
aangetroffen, zou het mij niet verbazen dat het
Yeesha was die die boodschap had ingesproken. Als
ze op zoek was gegaan naar haar ‘roots’, dan kon het
niet anders dan dat ze ook hier in de spleet was
geweest. Hier bevonden zich immers ook de wortels
van haar vader en oma, alsmede de ingang naar het oude D’ni!
Zodra ik de woonkamer binnentrad, vielen mij de veranderingen op. Allereerst vingen
mijn oren het zachte schuren op van steen op steen, dat continue bleef doorgaan.
Dat kon niet anders betekenen dan dat de molensteen in de keuken nu aan het
ronddraaien was, al had die steen momenteel niets om te vermalen. Maar ook hier
was er wat veranderd. De knop van dat glazen
bekken links van de ingang, lichtte nu fel groen op,
ten bewijze dat het apparaat nu van stroom was
voorzien en functioneerde. Was dit wellicht een
onderdeel van de projector? Ik drukte op het knopje
en zag even, gedurende hooguit een seconde, een
rechthoekig plat voorwerp boven het bekken
zweven, dat snel pulserend groter en kleiner werd,
maar nog vóór ik het goed kon bekijken, alweer was
Het glazen bekken toont een
flakkerend beeld van een velletje
papier, dat snel weer uitdooft.
uitgedoofd. Ik drukte nogmaals op het knopje. De
afbeelding leek wel een velletje papier te zijn, maar
de projectie schokte zo hevig en was zo snel weer
verdwenen, dat ik nauwelijks kon zien of het papier
beschreven was of niet, laat staan dat ik de gelegenheid kreeg het geschrevene te
lezen. Na nog een derde, vergeefse poging, liet ik het verder maar zitten.
Ook de blauwe knop bij de deur lichtte wat feller op. Ik drukte er op en daar schoof
de deur dicht. Het was handig dat zo te laten. De schemer in deze ruimte werd zo
nog dieper en zodoende zou ik de geprojecteerde beelden wat beter kunnen zien.
Want natuurlijk was de imager het volgende interessante punt!
De code was al goed ingesteld, en vol verwachting drukte ik op de knop in het
midden, die inmiddels ook helder blauw oplichtte. Het apparaat kwam tot leven.
Tot mijn verrassing werd er helemaal geen beeld
geprojecteerd op de verticale schotel boven het
apparaatje, maar diende die schotel als lens om een
driedimensionaal beeld van een vrouw te
projecteren die, zo het leek, hier gewoon op de vloer
leek te staan! Hoewel het beeld een tikje
doorschijnend was, leek het zo levensecht, dat ik
snel een paar stappen opzij deed, toen de vrouw
door mij heen dreigde te lopen. Ze begroette mij met
de woorden: “Shorah. Rekooahn trecleft preniv
legloen b’rem.”
Het eerste woord leek mij een welkomstgroet, maar
53
De imager levert een holografisch
beeld van een vrouw op, die mij in
een vreemde taal toespreekt.