Uru Kroniek - All Things Uru

Na het gebed dronken ze beiden uit de bokaal waarna de twee partijen in de zaal
samensmolten tot één groep, meestal met luide toejuichingen. Ze werden nu beschouwd
verbonden te zijn en de viering kon beginnen.
Families volgden gewoonlijk een ieder en er werd muziek gemaakt en gedanst. Van het
paar werd verwacht dat ze hun handen gedurende de hele nacht vastgebonden hielden, om
hen eraan te herinneren dat ze nu verbonden waren, zowel in de ogen van de mensen als
Yahvo. Klaarblijkelijk was het vastgebonden zijn van hun handen wat ongemakkelijk. Dat
symboliseerde het feit dat er moeilijke tijden in hun relatie zouden aanbreken, maar dat
die momenten niet het feit verdoezelden dat ze nu echtgenoten waren.
Na de feestelijkheden was het traditie dat het paar elkaar omhelsden en dat de priester een
Schakelboek tegen hun huid drukte, zodat ze beiden naar een soort ‘vakantie’ of
‘wittebroodsweken’ Tijdperken zouden schakelen. Hoewel deze vakanties doorgaans kort
duurden, was het niet ongebruikelijk dat de man daarna een vol jaar niet werkte, opdat hij
zijn huwelijk kon opbouwen.
Het moet ook worden opgemerkt dat het koord dat gebruikt was om de handen van de
beide echtelieden samen te binden, als een heilig item werd gezien. Het lijkt erop dat
verschillende paren deze koorden op diverse manieren gebruikten. Sommige maakten er
halskettingen van en anderen hingen hem op in hun woning.
Het verslag had inderdaad zeer uitgebreid uit de doeken gedaan hoe een D’ni
huwelijk volgens het boekje voltrokken had moeten worden. Ik was benieuwd
hoeveel rapporten en verslagen Michelle
daarvoor had moeten doorspitten. Ze had in
ieder geval een zeer gedegen verslag
afgeleverd.
Ik legde het rapport terug op tafel en pakte het
tweede op, dat daar vlak naast lag. Ook deze
was geschreven door Michelle. De kaft toonde
een ruitjespatroon, samen met een blauwe lucht
met wolken, waarin een zon scheen, voorzien
van zwarte ogen en een breed lachende mond.
Met pen had Michelle van deze zon een soort
mannetje met voelsprieten gemaakt en schuin
daaronder had ze nog zo’n tweede mannetje
getekend. Tja, ik had al geconcludeerd dat hier in
het DRC-kamp soms de verveling kon toeslaan
en dan gingen mensen dit soort dingen doen.
Rondom één van de ringbandgaten had ze een
explosie getekend en een ander gat vormde het
hart van een bloem. In tegenspraak met dit
Schijnbaar in tegenstelling met het
geklieder op de kaft, handelt dit
rapport over ‘volwassenwording’.
gekladder op de kaft was de titel van dit rapport,
die ‘volwassenwording’ luidde. Ik sloeg het schrift
open en zag dat het verslag een stuk korter was
dan datgene die het huwelijk had behandeld. Het
beschreef wanneer en hoe een D’ni geacht werd om van een kind tot een
volwassene te zijn geworden. Ook dat was interessante kost. Het verslag was in zijn
geheel in rode inkt geschreven. Ik las:
298