Uru Kroniek - All Things Uru

Het looppad knikt naar beneden
en komt op de reuzenhoed tot
rust. Zo heb ik een snelle route
naar het moeras gecreëerd!
sprong op de reuzenhoed kunnen springen en dan
aan de andere kant het pad kunnen nemen, maar
de route naar hier zou dan nog steeds afgesneden
zijn. Te voelen was dat de langwerpige metalen
roosters ietwat doorbogen onder mijn gewicht, door
een gebrek aan steun. Dat bracht mij op een idee.
In een flinke sprong zette ik mij af, maar ik sprong
recht omhoog, en niet naar voren. Puur al door de
kracht van mijn afzet boog het metaal verder door,
maar capituleerde definitief zodra ik met mijn volle
gewicht op het rooster landde. Het hele zaakje
knikte nu langzaam verder door, totdat ook dit
uiteinde op de boleethoed kwam te rusten. Mooi! Ik
had nu een alternatieve doorlopende route gecreëerd. Wie weet waarvoor dat nuttig
kon zijn! Nu keerde ik echter op mijn schreden terug, want het moeras rondom de
zonnecollector had ik al afdoende onderzocht.
Weer terug in de grot en aangekomen bij de lamp en de reisdoek, sloeg ik de andere
splitsing in. Mijn suizende oren waren blij om het harde, schurende geluid van die
energiemachine achter te laten. Nee, als ík de supervisie over dit Tijdperk zou
krijgen, dan zou een van mijn eerste acties hier zijn ervoor te zorgen dat die machine
zijn taak wat geruislozer zou verrichten…
De gang eindigde aan de andere kant van deze
rots, zodat de geluiden uit het centrale moeras hier
niet te horen waren. Opnieuw was het duidelijk
waar ik mij bevond. Aan mijn linkerhand zag ik dat
grote apparaat in het water staan, dat ik vanaf het
plateau al had gezien. Middels een tweetal metalen
trappen daalde mijn route af en liep vlak langs dit
toestel. Aan het eind daarvan daalden een derde
en vierde trap af, tot een paar meter boven de
zeespiegel. Bovenaan de derde trap stond een
soort kijker opgesteld, die ik even links liet liggen.
Ik liep eerst helemaal door naar het eind van het
pad, alwaar opnieuw zo’n apparaat stond dat diende om sporen van de boleten in de
lucht te werpen. Ik haalde de hendel over, zag de vanen flapperen en hoe de sporen
gelanceerd werden. Kennelijk werd het geluid van de
sporenwerper ook onder water doorgegeven, want
vanuit de verte klonk een vaag gebrul en opnieuw
dook daar een grote vissenrug vanuit het water
omhoog! De afstand bleef echter erg groot, want de
Shroomie – het dier dat ik vermoedelijk zag – was
niet van plan om dichterbij te komen. Uit het dagboek
van Douglas Sharper had ik begrepen dat de
Zodra ik de sporenwerper
inschakel, duikt er in de verte
een Shroomie op!
walvisachtige niet hield van de herrie van de
machines hier (net als ikzelf, trouwens) en dat hij
daarom op afstand bleef. Maar ik had toch geen zin
om de zonnecollector uit te schakelen…
Teruglopend, onderzocht ik de kijker bovenaan de
derde trap nu wel nader. Het ding leek veel op het apparaat waarmee ik de schotel
131
Het pad daalt twee trappen af en
loopt vlak langs een groot apparaat
dat daar in het water staat.