Uru Kroniek - All Things Uru

daarop een grote wittige vogel aangebracht. Was dit de ‘woestijnvogel’ zoals het
koosnaampje luidde dat Atrus aan haar dochter had gegeven? De afbeelding deed
mij aan een renkoekoek denken, vogels die inderdaad in de Amerikaanse woestijnen
voorkomen, al had ik er hier nog niet eentje gezien. De enige vogels die ik buiten had
opgemerkt, waren grote roofvogels, die zwevend op de thermiek op grote hoogte in
de hemel hun rondjes draaiden. Inmiddels had Yeesha haar hand voor haar borst
geslagen en sprak: “D’ni, de stad van de Tijdperken, van andere werelden, stierf.
Maar nu ademt zij opnieuw en wacht af.”
En hierbij balde ze beide vuisten. Terwijl ze naar de linker achterwand liep die kaal
was, vervolgde ze: “Sommigen zullen die bestemming
zoeken. Maar jij zult de reis zoeken. Het is als een fijn
wandtapijt, ingewikkelder dan een ieder zich kan
voorstellen, maar nu verscheurd. We zullen je de
overblijfselen laten zien, stukjes van het wandtapijt, delen
van de reis…”
Terwijl Yeesha verder sprak, zag ik hoe ze met haar hand
over de kale muur streek en dat daar nu opeens een
reisdoek verscheen! In tegenstelling tot haar lichtgevende
afbeelding, gaf deze doek geen licht en zat bovendien
vrijwel in de dode hoek van de projector. Was deze doek
dus echt en géén projectie? Het leek wel tovenarij!
Wederom werd mij geen tijd gegund om over deze
wonderlijke gebeurtenis verder na te denken, want Yeesha
sprak verder en ik moest mij snel op haar concentreren,
om niets van het betoog te missen: “… Vindt deze
fragmenten, deze reisdoeken – zeven. Zeven in ieder Tijdperk. Zeven hier in de
woestijn. Beschouw het als een avontuur. Nee – als een verzoek, een eer.”
En hierbij vouwde Yeesha haar handen samen onder haar borst, als een soort
gebed. Ze draaide zich om en wees schuin omhoog, al zeggend: “Het water stroomt
naar beneden. Het verzamelt zich, vormt plassen
en uiteindelijk, opnieuw, zal het de wortels
bereiken. En de boom zal wederom beginnen te
groeien.”
Ondertussen was de vrouw teruggelopen naar het
punt alwaar het onderdeel van de D’ni klok naast de
imager op het stenen plateau stond. Ze legde haar
hand vlak voor dit toestelletje waarvan ik niet wist
“Ik ben Yeesha. Mijn ouders
brachten mij naar deze plek.”
hoe het werkte en wat het precies was, en merkte
ten overvloede op: “Ik ben Yeesha. Mijn ouders
brachten mij naar deze plek. Wij zullen jóu
brengen!”
En na deze woorden liep de vrouw, die dus inderdaad Yeesha was, naar de imager
en drukte op de blauwe knop. Het licht doofde en ik bleef in het schemerdonker
achter.
Dat was me nogal wat! Ik had hier een driedimensionaal filmpje voorgeschoteld
gekregen, volgens een techniek die mijn pet te boven ging. Ik wilde niet te hard van
stapel lopen, maar dit leek toch te getuigen van een technische vaardigheid die wel
bij een verder dan de mens ontwikkeld ras leek te horen, D’ni dus? Maar ook de D’ni
leken menselijk te zijn, van een verloren gewaande, oeroude beschaving. Ik
55
Plotseling verschijnt er
een reisdoek op de wand!
Wat is dat voor tovenarij?