Uru Kroniek - All Things Uru

Hoofdstuk 25: Vergezichten.
Door de poort lopend bleek al snel dat het gebouw dat ik nu verliet, in een
reuzenboom was opgetrokken. De wanden bleken veel dikker te zijn dan ik binnen
kon bevroeden en ik keek hier wederom tegen een reusachtige stam aan. Het
hexagonale vloerpatroon deed zeer vertrouwd aan en ook hoorde ik opnieuw het
ruisen van de wind door de hoge boomtoppen en wat dierengeluiden. Ik was dus in
een ander deel van het woud aanbeland.
Een halfronde trap leidde hier omhoog. Aan de bovenkant trof ik wederom een
sokkel met een blauw licht aan, maar ik paste er nu wel voor om deze in te drukken.
Stel je voor dat deze doorgang dan zou worden afgesloten? Ik ging er maar eventjes
vanuit dat ik in dat geval niet nogmaals als beloning op een schakeldoek zou stuiten.
Mocht ik er later tóch eentje missen, dan zou ik die actie hier alsnog kunnen
uitvoeren, maar nu besloot ik door te lopen.
De route hier week qua uitstraling maar weinig af van de twee paden die ik aan het
begin van dit Tijdperk had bewandeld. Recht vooruit versperde een loot van een van
de reuzenbomen mijn weg, maar zelfs deze stam
was al ruim twee meter dik. Gelukkig slingerde
het pad daar omheen. Aan de rechterkant was
het pad een stuk lager gelegen dan aan de
linkerkant en daar had zich dan ook een
behoorlijke plas water verzameld. Zin in natte
voeten had ik niet, dus ik nam de droge linker
tak.
Na deze hindernis genomen te hebben,
slingerde het pad verder, maar werd duidelijk de
indruk gewekt dat ik naar iets ‘belangrijks’
onderweg was. Plots werd het pad hier
omzoomd door een serie zuilen, die ook nog
eens verlicht waren. Het pad kreeg zo de allure van een oprijlaan, hoewel hij tussen
de boomstammen bleef doorkronkelen en dus niet recht verliep. Na de serie zuilen
maakte het pad een scherpe bocht naar rechts en…
De adem stokt in mijn keel. Wat een
uitzicht!
…de adem stokte in mijn keel. Wat een uitzicht!
Geflankeerd door nog meer verlichte zuilen,
eindigde het pad hier aan de rand van het woud.
Opnieuw markeerde zo’n vreemde half
afgemaakte poort het eind (of het begin) van de
woudroute. Ik kwam uit bij een soort kustlijn,
maar vond het moeilijk om te bepalen of ik hier
daadwerkelijk naar een zee keek, of niet. In het
‘water’ stonden ook nog groepjes van die
reuzenbomen, maar deze exemplaren wortelden
veel dieper of waren minder groot, want nu kon ik
de boomtoppen wel zien. Wat waren die kruinen
in vergelijk met die reusachtige stammen, ielletjes! Ze eindigden ook onder de
wolken, dat in tegenstelling tot de exemplaren die hier aan de wal groeiden. Ik
bedacht nu dat ik deze bomen nog geen naam had gegeven. ‘Wolkenbomen’ vond ik
nu wel een hele aardige en passende benaming.
225
De verlichte zuilen aan weerszijde
van het pad, wekken de indruk dat ik
naar iets ‘belangrijks’ onderweg ben.