Uru Kroniek - All Things Uru

Anna was wakker geworden en vermoedde wat haar kleinzoon uitvoerde. Ze vond
hem zodra hij de accu over de kraterrand probeerde te hijsen en hielp hem daarbij.
Ze was niet boos op Atrus ondanks het feit dat hij ongehoorzaam was geweest, maar
zei dat het tijd werd dat ze hem een verhaal vertelde. Daarop vertelde ze Atrus over
de val van D’ni en Ti’ana’s rol daarbij, maar ze vertelde hem niet dat zijzelf Ti’ana
was…
Anna’s stem trilde van emotie toen ze aan het eind van haar relaas was gekomen.
“… Dus toen Veovis eindelijk terugkwam, was het lot van de D’ni bezegeld. Binnen
één dag waren alle verworvenheden van duizenden jaren tenietgedaan en was de
reusachtige grottenwereld van de D’ni voorgoed verlaten. En dat allemaal omdat
Ti’ana verkeerd had geoordeeld.”
Atrus zweeg even, toen keek hij op naar Anna. “Dus volgens jou is het allemaal de
schuld van Ti’ana?”
Ze knikte. “Maar hoe had ze dat moeten weten? Bovendien dacht ze oprecht dat ze
er goed aan deed, om haar eigen geweten te sussen, misschien. Maar was het ook
goed voor de D’ni? Er gingen tenslotte ook stemmen op om Veovis meteen na die
eerste rebellie ter dood te brengen. Wanneer er naar hen was geluisterd… Wanneer
Ti’ana niet zo’n gloedvol pleidooi had gehouden voor de hoge raad…” Anna zweeg
en sloeg haar ogen neer.
Atrus fronste zijn wenkbrauwen. “Dat wist ik niet…” zei hij tenslotte hoofdschuddend.
“Nee…” Anna staarde naar haar handen. Toen keek ze op en glimlachte naar hem.
“Het doet er eigenlijk ook niet meer toe. Het is allemaal verleden tijd. De D’ni zijn
uitgestorven. Alleen de verhalen zijn gebleven.”
Atrus liet nu de vuurknikker zien die hij had gevonden. Zodra ze die zag, veranderde
haar hele uitdrukking. Anna verzocht hem er niet meer heen te gaan. Het was daar
erg gevaarlijk en hij was nog niet zover. Ze liet het hem beloven. Dat deed Atrus en
ditmaal hield hij zich daaraan. Hierna vertelde Anna hem over de ideeën achter de
speciale D’ni taal die gebruikt werd in de Kunst en ze dacht dat ze hem daarin
binnenkort kon onderwijzen.
Voordat ze daarmee kon beginnen, kwam Gehn echter tevoorschijn uit de vulkaan.
Hij had de afgelopen jaren in de ruïnes van D’ni geleefd en keerde nu terug om zijn
zoon op te eisen. Ondanks Anna’s protesten nam hij Atrus mee naar D’ni met de
belofte om haar na drie maanden samen met Atrus weer te bezoeken in de Spleet en
liet haar alleen achter.
Onderweg naar beneden keek Gehn voortdurend in een aantekeningenboekje. Atrus
zag dat en kreeg daarom groot respect voor hem. Hij
dacht dat Gehn lange tijd alleen in het donker moest
hebben doorgebracht en grote gevaren moest hebben
getrotseerd, terwijl hij het juiste pad probeerde te vinden
om zijn doel te bereiken. De weg was zo ingewikkeld
dat hij nauwkeurige aantekeningen moest maken in dat
boekje. De tocht was slopend, lang en gevaarlijk.
Eindelijk komen ze in D’ni
aan.
Onderweg kwamen ze zowel prachtige, als erg
gevaarlijke dingen tegen. Eindelijk, met zere voeten en
erg vermoeid, kwamen ze in D’ni aan.
15