Uru Kroniek - All Things Uru

Maar goed, het was nog te vroeg om nu al victorie te
kraaien, want dit was pas de eerste sprong. Vanaf deze
rots moest ik namelijk op het pad zien te springen dat
naar de Bahro deur leidde. Een eventueel
uitloopprobleem had ik daarbij in ieder geval niet, maar
wel lag dit pad tussen twee steile rotswanden in van
zo’n tien meter hoog en bevond de top van déze rots
zich daar nog eens een slordige tien meter boven! Ik
zou dus ongeveer twintig meter omlaag moeten zeilen,
een sprong die op Aarde gelijk zou staan aan
zelfmoord. Bij mijn eerste sprong had ik echter al
gemerkt dat de geringe zwaartekracht in combinatie met
de dichte atmosfeer, mij meer omlaag deed zweven dan
snel vallen. Ook dit zou dus moeten lukken. Opnieuw
Nu die tweede sprong nog…
maakte ik mij klaar voor een aanloop, waarbij ik er goed op lette om in de
lengterichting van het pad af te zetten en hopelijk te landen. Mijn reisschakelboekje
hield ik uiteraard opnieuw paraat, om indien
noodzakelijk, een ‘panieklink’ uit te voeren. Ik liep
een stukje terug, maakte vaart en daar ging de
tweede sprong!
Ditmaal duurde de zweeftocht door de lucht wat
langer dan de eerste keer, maar nog voor de landing
zag ik dat het niet nodig was om snel weg te linken.
Na een paar seconden landde ik met een behoorlijk
Gelukt!
vaart midden op het stenen pad voor de deur. Door
uit te hollen wist ik echter zonder nadelige
lichamelijke gevolgen tot stilstand te komen. Nou, dat was werkelijk een stuk minder
beroerd afgelopen dan ik tevoren had gevreesd. In een toegenomen zelfvertrouwen
liep ik naar de Bahro deur toe.
193