Uru Kroniek - All Things Uru

Dankzij de instorting kan ik
wellicht op de verdieping
hierboven komen.
eerste bezoekje hier in de gevangenis al had
opgemerkt, was ook in dit gebouw heel duidelijk
merkbaar. De zwaartekracht was hier geringer dan
op Aarde, waardoor men veel hogere en verdere
sprongen kon maken. Onbewust had ik dat ook al
ervaren toen ik daarstraks over die spleet sprong en
mij vervolgens daarin liet vallen.
Aan de andere kant klom ik weer omhoog en liep
naar de schuine balk. Voorzichtig beroerde ik met
mijn voeten het ene uiteinde. De balk gaf geen krimp.
Behoedzaam ging ik er met mijn hele gewicht op
staan, er voor wakend dat als het hele zaakje
hierdoor toch ging schuiven, ik dan snel kon wegschakelen naar mijn Relto.
Die voorzorgsmaatregel bleek overbodig. Alles bleef rotsvast op zijn plaats en zo
wandelde ik over de balk naar het andere eind, alwaar ik op een dwarsbalk
terechtkwam, die mij vervolgens aan de voet van het stuk ingestorte wand bracht.
Het eerste stukje was vrij vlak, maar liep daarna een stuk steiler omhoog, om te
eindigen bij het stuk afgebroken vloer of plafond van ruim een meter dik. Met een
drietal goed uitgekiende sprongen wist ik, tot mijn eigen verbazing, ook deze
hindernis te nemen. Het was volkomen logisch dat mijn voeten grip zouden verliezen
op die steile, brokkelige wand, maar met dank aan de geringe zwaartekracht,
gebeurde dat niet en wist ik wonderwel steeds mijn evenwicht te bewaren. Zo
belandde ik op een stuk vloer dat niet was
afgebrokkeld, tussen de twee pylonen in.
Om mij heen kijkend, was het duidelijk dat ik
opnieuw in een langwerpige ruimte was
gearriveerd, maar dan een etage hoger. De ruimte
had een L-vorm en de instorting had zich juist in de
haakse knik van deze ‘L’ voorgedaan. Het nog
gave stuk links was onbereikbaar, maar aan de
rechterkant had men een grote lat over de opening
gelegd. Dat was een wel héél primitieve brug!
Niet alleen hier, maar ook aan de overkant hadden
leden van de DRC twee oranje pylonen geplaatst,
als waarschuwing. Een beetje overbodig, want je
moest toch wel een blind paard zijn om niet te zien dat hier iets was gebeurd, maar
goed. Uiterst behoedzaam, alsof ik op eieren liep,
stak ik de balk over, maar het hout bleek gelukkig
stevig genoeg om mijn gewicht te dragen, al leek de
balk op het eerste gezicht ietwat aan de dunne kant
te zijn. Maar ook hier bood de geringe
zwaartekracht mij een helpende hand. Mijn gewicht
was een stuk geringer hier, dus hoefden de
voorwerpen die mijn last moesten dragen ook
minder solide te zijn dan op Aarde! Toch was ik
Uiterst behoedzaam steek ik de
balk over.
opgelucht zodra ik veilig aan de andere kant was
gearriveerd.
Mijn aandacht werd hier meteen getrokken door een
rechthoekig raam aan de linkerzijde, dat ditmaal wél van glas was voorzien. Ik zag
dat het raam uitkeek op de ruimte alwaar het Gahreesen schakelboek mij had
154
Het nog gave stuk aan de
rechterkant van de ingestorte gang
is via deze lat te bereiken.