Uru Kroniek - All Things Uru

Er rest mij geen andere keuze om
ten koste van mijn vliegjes, over dit
watervalletje heen te springen.
Oeps! Een stukje verderop was er nog een kleine
waterval die hier mijn pad kruiste. Tja, het pad
liep aan de andere kant gewoon verder… er
restte mij dus geen andere keus dan om mijn
vuurvliegjes op te offeren, wilde ik althans zien
waar dit pad naartoe zou leiden. Jammer… maar
helaas. Ik sprong naar de overkant en zag hoe
alle vliegjes op de wieken gingen. Zonder mijn
zwerm, die mij zo goed had geholpen, liep ik
verder. Het rotspad bleef de rotswand volgen,
boog naar rechts af en liep zo zelfs weg van de
poel in de diepte. Aan mijn linkerhand zag ik in
de diepte het pad lopen dat uiteindelijk bij de
stapel rotsen uitkwam waar de bezoeker overheen werd gelanceerd door in de
krachtige stoomstoot van de geiser daarachter te gaan staan. Voordat ik ter hoogte
van dat punt was gearriveerd, maakte het pad
bijna een ‘U’-bocht en liep opnieuw een grot in.
De ingang werd door de zon beschenen, maar
de grot zelf bevond zich links hiervan en was
helaas niet voorzien van enig licht. Ik kon nog net
een aantal van die houten visfuiken in het
schemerlicht onderscheiden die hier waren
opgeslagen, maar de ruimte daarnaast en
daarachter was ruim bemeten en in totale
duisternis gehuld. Ik probeerde nog even op de
tast mijn weg te vinden, maar moest die poging
al snel staken.
Omkeren was dus het parool en ik besloot langs
dezelfde route terug te lopen. Wellicht was het
een goed idee om te proberen in de tweede, meest rechtse grot van de bovenste
watervallen te komen. Dat ik daarbij doorweekt zou raken, moest ik maar op de koop
toe nemen. Gelukkig waren nu in alle grotten achter de watervallen de lichtkacheltjes
ontstoken en waren de gangen die deze holtes verbonden niet al te lang. Zodoende
kon ik daar, zelfs zonder vuurvliegjes, toch mijn weg vinden.
Weer terug in de bovenste linker grot, nam ik het vallende watergordijn voor de
ingang in ogenschouw. Het was maar een dun gordijn, dus als ik er met mijn armen
boven mijn hoofd snel doorheen sprintte, zou ik
wel nat, maar misschien niet tot op mijn laatste
draad doorweekt worden. Ik nam een aanloopje
en wist inderdaad heel snel door de waterval
heen te duiken, met het verwachtte resultaat: nat,
maar niet geheel doorweekt.
De poel hierboven was net als die beneden niet
al te diep, hooguit driekwart meter. Een droge
rotswand en een grote kei daarvoor, splitste de
Een grote kei spitst de poel en de
waterval in twee delen.
poel in twee delen. Ik waadde rondom deze kei
en arriveerde bij de tweede, rechter waterval.
Inderdaad was hier te zien dat ook achter dit
watergordijn een holte verscholen zat. Tja, dan zou ik mij toch ook door deze
333
De ingang wordt nog door de zon
beschenen, maar de grot zelf is in
totale duisternis gehuld.