Uru Kroniek - All Things Uru

lage struiken, maar op diverse plaatsen groeiden er groepjes bomen. Hier en daar
waren de rotsen nog een stuk steiler en daarom ook kaal gebleven. Op diverse
plaatsen stortten watervallen naar beneden tot in het meer. Veel bergruggen waren
min of meer afgerond, maar hier en daar stonden er rotspieken en zuilen, van een
meer resistent gesteente. Toch stonden er op de platte toppen van deze zuilen soms
ook behoorlijk grote bomen. Dan zou het in deze wereld niet erg hard waaien, want
anders zouden die bomen al lang het loodje hebben gelegd.
Hier vlakbij het glasloze raam staand, was duidelijk te voelen dat de atmosfeer buiten
vochtig en warm was. Het zicht was dan ook niet optimaal. De rotsen die wat meer in
de verte waren gelegen, werden door vage nevels omhuld en de hemel was een
bleek blauw, waarlangs witte, laaghangende wolkenslierten dreven.
Opnieuw wachtte ik tot het gebouw een kompleet rondje had gemaakt. Waarom zou
dit gebouw trouwens roteren? Ik had geen idee. Ik
draaide mij om om te zien waar dit donkere pad mij
zou brengen. Het gat waardoor ik hier letterlijk was
komen binnenvallen, bevond zich nabij een splitsing,
maar zowel aan de linker- als rechterzijde werd
deze route al na een meter versperd door tralies.
Richting het centrum van het gebouw liep de route
ook al na een tiental meters dood, ditmaal tegen een
blinde muur, maar daarvoor was een tweede
splitsing aanwezig, die niet doodliep. Zowel aan de
linker- als aan de rechterzijde liep het pad een vijftal
meters door en sloeg daar een hoek om. Daarboven was een lamp aangebracht, die
een groen licht verspreidde. Ik besloot de rechter
tak in te slaan.
Om de hoek volgde een dubbel zo lang recht stuk,
met aan het eind weer een hoek met een groene
lamp. Precies halverwege bevond zich echter een
zijsplitsing, die exact hetzelfde oogde als degene
waar ik zojuist was gearriveerd. Eén kant liep dood,
de andere kant eindigde bij een halfrond getralied
Op ieder hoekpunt in het pad is
een groene lamp bevestigd.
een schedel en nog een paar botten! Waren deze
van een wanhopige gevangene die aan zijn lot was
overgelaten en die tevergeefs had geprobeerd te
ontsnappen? Hij zou dan door honger en dorst zijn
omgekomen. Hoe dan ook, dit moest zeer lang
geleden zijn gebeurd. De botten waren gering in
aantal en schoon en er hing hier geen lijkenlucht,
maar meer een vochtige geur van roestend metaal.
Ik draaide mij toch maar snel om, liep terug naar het
hoofdpad en bleef rechtsom lopen. Het leek er sterk
op dat dit pad symmetrisch, in een soort vijf- of
zeshoek langs de buitenkant van dit gebouw was
raam en daar vlak voor bevond zich parallel aan de
hoofdroute een doodlopende zijroute. De moed
zonk mij hier bijna in de schoenen, want vlak achter
de tralies van de linker tak lagen op het looppad
125
Waar brengt dit donkere pad mij?
Deze gevangene heeft het
duidelijk niet gered…