Uru Kroniek - All Things Uru

licht golvende woestijnvlakte, met de hogere heuvels en bergen in de verte. In de
droge stoffige atmosfeer kregen deze een blauwgrijze gloed. Ik blikte eens even naar
de hemel, die er hardblauw uitzag. De stapelwolkjes bleven klein van omvang en
hielden zich vooral dichter bij de horizon op. Slechts
heel af en toe wist een wolkje het zonlicht voor
korte tijd af te schermen. Ik veegde onwillekeurig
langs mij nog niet bezwete voorhoofd, maar besloot
nu toch voort te maken. De temperatuur begon al
duidelijk op te lopen en het zou niet lang meer
duren alvorens het hier ronduit onaangenaam heet
zou worden. Ik marcheerde in de richting van de
camper, zo’n typisch Amerikaans geval dat van alle
Ik marcheer in de richting van de
camper, zo’n typisch Amerikaans
geval.
gemakken was voorzien. Nog voor ik daar was
gearriveerd, zag ik dat er aan de zijkant een groot
vaal groen zonnescherm was uitgeklapt en dat zich
daaronder een persoon had geïnstalleerd, die er
duidelijk zijn gemak van nam. Op mijn nadering zag ik dat het qua uiterlijk een
Amerikaan pur sang was, niet écht dik, maar toch behoorlijk stevig. Gekleed in Tshirt,
hemd en korte broek, liet hij zijn blote, in sandalen gestoken voeten rusten op
een koelbox, die hij, heel praktisch, als voetenbankje gebruikte. Met een dik boek in
handen, gezeten in de schaduw en met een koele dronk onder handbereik, leek hij
de dag wel door te komen. Onder zijn stoel speelde een transistorradio. Flarden
muziek spoelden al in mijn richting, terwijl ik de
laatste meters aflegde. Ik herkende het nummer dat
werd gespeeld, ‘Going up, going down’, toevallig
van een van mijn favoriete artiesten, namelijk Peter
Gabriël.
De persoon moest mij vanuit de verte hebben zien
aankomen. Hij wachtte rustig tot ik voldoende was
genaderd, keek toen van zijn boek op en begroette
mij vriendelijk. “Hoi. Welkom. Nou, eh… ik ben
Zandi. Ik weet waarschijnlijk beter waarom je hier
bent dan je zelf weet. Zit er maar niet over in. Je
voelt je tot deze plek aangetrokken, net als de
anderen.”
Zandi verlegde zijn benen op het voetenbankje en hij had daar wel een punt. Op de
een of andere manier bezat deze plek inderdaad een soort magische
aantrekkingskracht, dus ik knikte maar. Zandi vatte
dat als een bevestiging op en had kennelijk ook
niets anders verwacht. Hij vervolgde zijn betoog.
“Ik ben hier niet echt om je antwoorden te geven,
maar alleen maar om hulp te bieden en je te laten
beginnen. Ze heeft een boodschap voor je
achtergelaten in de spleet. Beluister deze
zorgvuldig. Volg haar. Vind de reisdoeken en…
betreed dan de boom! En eh… raadpleeg mij als
“Ik ben hier niet echt om je
antwoorden te geven, maar alleen
maar om hulp te bieden.”
je hulp nodig hebt.”
Met die informatie moest ik het doen. Deze
meneer mocht dan wel vriendelijk zijn, erg loslippig
42
Ik word vriendelijk begroet door
een zekere Zandi.