Uru Kroniek - All Things Uru

En dat was het geval. Zodra ik in de stoombaan ging staan, lanceerde deze mij nu
over de bovenste rotsen heen! Aan de andere kant bevond zich een kleine
puimhelling van losse grote steenblokken, waarover ik naar beneden kon klauteren,
tot op het pad. Ik kon hier maar één kant op, naar rechts. Ik liep hier al na een paar
meter tussen een stel staanders door die aan weerszijde van het pad stonden
opgesteld en waaraan ook buizen zaten om de stoom te vervoeren. De lava en het
water bevonden zich hier zeer dicht bij elkaar!
Aan de linkerkant van het pad was hier een
kleine fumarool aanwezig zonder deksel, terwijl
ik slechts een klein stukje verderop al de oever
van het meertje zag.
Even later arriveerde ik bij de waterkant. Vreemd
genoeg liep het pad, dat hier pal langs de oever
van het meertje gelegen was, door een boog van
reusachtige ribben door. Was dit een ribbenkast
van een walvis of zo, die hier om onduidelijke
redenen in de grond waren geplant? Ik wist het
niet. Ik was trouwens zo ingespannen met die
twee reisdoeken en met de fumarolen in de weer
geweest, dat het mij nu pas opviel dat de
omringende atmosfeer was veranderd. De twee manen waren ondergegaan, de
hemel was een stuk lichter geworden en daar ontwaarde ik een bleke zon. Het was
dag geworden! Toch zag ik recht boven mijn hoofd nog een paar sterren pinkelen.
Dankzij het licht van de twee manen en het feit dat de zon minder fel was dan op
Aarde, was het lichtverschil tussen dag en nacht
hier minder groot. De rotsen gloeiden wat meer
bruinrood op en de hemel was in plaats van
donker blauwpaars, nu blauwgroenig van tint
geworden.
Bewonderend nam ik het landschap in mij op.
Die waterval ginds was een mooie, die in twee
trappen naar beneden stortte. Links was er
sprake van een breed watergordijn, rechts
bevond zich een smallere strook. Het was
duidelijk te zien dat zich achter het vallende
water een tweetal grotten bevonden. Het
watergordijn was zo dun, dat ik zelfs al vanaf hier kon zien dat daarbinnen een aantal
voorwerpen lagen opgeslagen. Trouwens, hier nog dichterbij, kwam ook een kleine
waterstroom omlaag. Het meertje voor de
watervallen was niet bepaald groot en evenmin
diep. Ik kon de bodem door het kristalheldere
water duidelijk zien en schatte de waterdiepte op
hooguit driekwart meter.
Opmerkelijk was dat hier nog veel meer
beenderen stonden opgesteld, hetgeen ik vanaf
boven ook al had gezien. In het meertje stond
een reusachtig been, en ook op de punt van
Dit bot lijkt wel een gigantisch stuk
van een ruggengraat te zijn…
oever aan de overkant van de beek, was een
enorm been ingegraven. Gezien de vorm leek dit
wel het bot van een dijbeen, maar als de
263
Het pad lijkt hier tussen reusachtige
ribben door te lopen. Nu valt het mij
ook op dat het in Elder Gira dag is
geworden.
Ik bewonder de watervallen en de
beenderen die hier staan opgesteld.