Uru Kroniek - All Things Uru

Het prieeltje vormde het einde van een
natuurlijke stenen boog, die hier geen
lavastroom, maar een ovale vijver overspande,
waarin waterlelies dreven. De stenen boog werd
omzoomd door paaltjes die door stevige kabels
werden verbonden. Nee, wie hier nog naar
beneden kukelde, moest dat wel bijna expres
willen doen.
Naar rechts kijkend, bevond de oever van de niet
al te grote vijver zich vrijwel onder de rotsboog,
maar aan de linkerkant had ik beter zicht op het
wateroppervlak. Er waren daar stapstenen in de
vorm van een pad aangelegd, waardoor men
droog de vijver kon oversteken. Ze kwamen uit op een pad dat al snel een bocht nam
en in een tunnel in de rotswand verdween. Die rotsen waren steil, glad en verder
kaal. Toch viel het mij op dat er vlak onder de afgeronde en platte toppen een brede
strook van zo’n twee meter was te zien, alwaar
de rotsen veel zwarter oogde. Het leek wel alsof
daar iets langs had geschraapt. Tot zover ik kon
kijken, liep die zwarte rand door.
Er viel mij nog wat op. Koud was het niet, maar
er stond hier behoorlijk wat wind en de lucht was
gevuld met wolken, die in een hoog tempo langs
de hemel joegen. Het gevolg was dat het daglicht
sterk gefilterd werd.
Het is hier winderig en bewolkt. De
donkere rand langs de rotsen onder
de toppen is ook opvallend.
Na deze eerste constateringen liep ik over de
stenen boog naar de andere kant. Het was
namelijk duidelijk dat er geen andere route
gekozen kon worden. Sterker nog, het einde van
de stenen brug ging vrijwel naadloos over in een vrij breed pad van aangestampt
steengruis. Dat liep rechtdoor tussen de rotsen door, maar maakte ginds een flauwe
bocht naar rechts. In die bocht was in een van de rotswanden een grote lantaarn
aangebracht.
Tot aan dit punt bevond deze route zich op vrijwel dezelfde hoogte als de boogbrug,
maar daarna daalde het pad af in een grote lus, om uit te komen in een ondiepe
vlakte. Vanaf dit hooggelegen punt had ik een
prachtig uitzicht over dit dal. De lus in de weg
omzoomde een eenzame rotspunt die naar
boven toe breder uitwaaierde. Tussen deze
stenen staak en de weg was aldus een ondiepe
kom gevormd, waarin wat losse afgeronde
rotsblokken lagen. De grond werd bedekt door
een soort mos, maar er groeide ook een aantal
bomen.
Maar wat voor bomen! Deze soort had ik nog
nooit gezien! De stammen waren glad en
voorzien van horizontale ringen, in tinten bruin en
geel, maar er zaten ook een paar oranjebruinen en roodbruine stroken tussen. De
stammen vertakten zich maar een paar keer en mondden tenslotte uit in een krans
van dikke twijgen die steeds een bladerkroon torsten, die ongeveer de vorm van een
305
De stenen boog kijkt uit op een vijver
met stapstenen en een pad dat in de
rotsen verdwijnt.
Ik heb een prachtig uitzicht over dit
dal, waar vreemde bomen groeien.