Uru Kroniek - All Things Uru

maar vlak voor mijn voeten bevond zich die stomende geiser. Stoom is ook water, die
bovendien opsteeg. Het was duidelijk te zien dat de vuurvliegjes daarvan uit de buurt
wilden blijven en daarom hun vliegroutes aanpasten.
De rust in de zwerm keerde terug, zodra ik een stap achteruit deed, verder van de
fumarool vandaan. Heel snel kwam ik er echter achter dat ik te vroeg had gejuicht.
Om in de grot achter de watervallen te belanden, moest ik niet alleen die
watergordijnen passeren, maar op de route daar naartoe, moest ik ook de beek hier
oversteken. Het water was méér dan kniediep en
het was ondenkbaar dat er ook maar één
vuurvlieg bij mij zou blijven, zodra ik wadend de
beek zou oversteken. Bij het smalste stuk zou ik
met één sprong kunnen oversteken, maar het
was op zijn minst twijfelachtig of de vliegjes die
abrupte beweging op prijs zouden stellen. Maar
ik moest het toch maar proberen…
In een welgemikte sprong bereikte ik droog de
overkant, maar wat ik al had gevreesd, gebeurde
ook. De hele zwerm vuurvliegjes raakte even hun
oriëntatiepunt kwijt en het gevolg was dat hij
uiteenviel. Een flink deel vloog weg en zag ik niet meer terug. Een klein deel had mij
echter alweer snel gevonden, omdat ik een tijdje stil bleef staan. Na een tweetal
minuten had ik tenminste weer een aantal vuurvliegjes om mij heen verzameld.
Het was echter uitstel van executie. Over de landtong liep ik naar de waterval. Het
goede nieuws was dat ik ook aan deze kant droog achter het vallende water kon
komen (de vuurvliegjes bewezen dat dit het geval was), maar het slechte nieuws was
dat er voor de ingang van de grot nog een strookje water overbleef. Om in de grot te
komen was het dus een kwestie van tóch een stukje waden, of wederom springen. Ik
waagde opnieuw een sprong en arriveerde droog bij de grotingang, maar helaas…
de vliegjes die mij nog hadden teruggevonden,
waren nu ook het spoor bijster geraakt. Er vloog
er niet eentje meer om mij heen en hoewel ik nog
even wachtte, kwam er niet één meer terug. Daar
stond ik dan… letterlijk met lege handen. Mijn
licht was hem gesmeerd!
Daar sta ik dan met lege handen
voor de ingang van de grot… Mijn
licht is letterlijk weggevlucht!
Besluiteloos betrad ik de grot. Hoe kon ik dit
probleem tackelen? Het vraagstuk was duidelijk
genoeg. Eén sprong was acceptabel voor de
vliegjes, maar twéé niet. Met andere woorden, óf
hier bij de grot, of ginds bij de beek moest ik een
droge overtocht zonder sprong zien te creëren.
Vooral bij de beek moesten daar wel mogelijkheden voor zijn. Het punt waar ik het
water was overgesprongen, was behoorlijk smal. Kon ik daar niet een paar planken
neerleggen die dan als een eenvoudige brug konden dienen, of zoiets? Verdorie… ik
zou nu een paar van die stammetjes uit mijn Relto naar hier moeten kunnen
vervoeren…
Maar dat was toch helemaal niet nodig? Hier in deze grot was immers ook hout te
vinden? Naast materiaal om van die lampkacheltjes te maken, waren hier ook houten
visfuiken opgeslagen. Die waren best wel behoorlijk groot uitgevallen. Zelfs als ze op
330
Deze waterige hindernis wordt door
de vuurvliegjes niet geapprecieerd.