Uru Kroniek - All Things Uru

“Ja… maar geen gewone inkt. Deze heeft bijzondere vermogens die gewone inkt niet
bezit. En dat geldt ook voor de bladzijden van het boek. Ze zijn gemaakt van een
speciaal soort papier, waarvan de formule geheim werd gehouden door het Gilde.”
“En de pen?” Atrus wees op de ganzenveer. “Is die ook bijzonder?”
Gehn glimlachte. “Nee, de pen is een gewone pen. Maar als iemand anders –
iemand zonder D’ni bloed – zou proberen wat wij nu gaan doen, dan zou het hem
niet lukken. Wat wij nu gaan doen, is voor anderen onmogelijk.”
Gehn zette de inktpot neer en richtte zijn aandacht weer op het boek. Nadat hij de
verharde punt van de ganzenveer in de inkt had gedoopt, hield hij de pen boven de
bladzijde en begon te schrijven. Langzaam verscheen er een D’ni karakter: het woord
‘eiland’, zag Atrus. Het leek wel alsof de gitzwarte pennenstreken in het smetteloze
wit van het papier werden gebránd. Gehn schreef nog een dozijn woorden neer.
Toen nam hij de pen van het papier en keek Atrus aan.
“Is het klaar?” Vroeg Atrus, verrast dat dat alles was. Hij had gerekend op vuurwerk,
had verwacht dat de hemelen zich zouden openen. “Hebt u nu een nieuw Tijdperk
gemaakt?”
Gehn lachte. “Het bestaat, dat wel… maar het is nog lang niet af. Het creëren van
een Tijdperk vergt een heleboel werk. Er zijn speciale formules die je moet volgen,
wetten die je nauwkeurig moet naleven. Zoals ik al zei, het is niet zomaar een vorm
van Kunst, het is een wetenschap – de wetenschap van de exacte beschrijving.”
Hij gebaarde naar het open boek. “Tot dusverre heb ik alleen de basiselementen van
mijn nieuwe wereld geschetst. Als dat eenmaal is gedaan, ligt er nog een enorme
hoeveelheid werk te wachten. Zwaar werk. Elk facet van het Tijdperk moet worden
beschreven, elk nieuw element moet in het geheel worden ingepast. Maar dat is nog
niet alles.”
Over het werkblad reikend pakte Gehn een ander, veel kleiner boek van een stapel
naast zich. Hij hield het Atrus voor. “Zodra een Tijdperk compleet is, moet je altijd,
áltijd een ‘verbindingsboek’ maken.”
Atrus pakte het kleine boekje aan en sloeg het open. Het eerste wat hem opviel, was
het geringe aantal pagina’s. Ze waren allemaal blanco.
“Wanneer je naar een nieuw Tijdperk reist,” vervolgde Gehn, “moet je altijd een
verbindingsboek bij je dragen. Doe je dat niet, dan zit je gevangen en kun je nooit
meer terug.”
Atrus keek zijn vader met grote ogen aan. “Wat staat er dan precies in zo’n
verbindingsboek?”
Gehn pakte het boek weer van hem aan. “Elk verbindingsboek verwijst naar een van
de – aanzienlijk grotere – beschrijvingsboeken. Naar één bepaald boek dus. Je zou
kunnen zeggen dat het de kern van dat grotere boek bevat: bepaalde zinnen en
woorden die het met dat boek verbinden en met geen enkel ander. Maar dat is niet
alles. Een verbindingsboek werkt alleen wanneer het een nauwkeurige beschrijving
bevat van de plek waar je dat speciale Tijdperk binnenkomt, aangeduid door een
speciaal D’ni symbool, een ‘Garohevtee’. Bovendien moet een verbindingsboek zijn
geschreven in het Tijdperk en op de plek waarmee het de reiziger moet verbinden. Je
zou dus kunnen zeggen dat een verbindingsboek het werkexemplaar is dat hoort bij
een beschrijvingsboek.”
Atrus dacht even na. “En kan een beschrijvingsboek maar één verbindingsboek
hebben?”
“Nee, zeker niet.” Gehn was verrukt door het feit dat zijn zoon zo snel van begrip
bleek te zijn. Terwijl hij het dunne boekje weer op de stapel legde, voegde hij eraan
18