Türkiye'de Hak Temelli Sivil Toplum Örgütleri - STGM - Sivil Toplum ...

gibi toplumsal sorunların çözümünde sadece kadın örgütlerinin gücünün yetmeyeceğinin,
dahası, bunların devletin görev ve sorumluluğu altında olduğunun üzerinde durulmaktadır.
2007 genel seçimler öncesi dönemde parlamentoda sadece 24 kadın milletvekili bulunduğu,
erkek milletvekillerinin kadın sorunlarının çözümü konusunda duyarsız olduğu,
Başbakan’ın ve Kadından Ve Aileden Sorumlu Bakan’ın kadınların siyasete katılımına
ilişkin kota ve pozitif ayrımcılık taleplerini açık bir biçimde reddettiği, belediye
başkanı ve belediye meclis üyesi kadın sayısının yok denecek kadar az olduğu bir tabloda,
bağımsız kadın çalışması yapan örgütlere ve bu örgütlerin taleplerine kamunun
son derece önyargılı yaklaşması doğal bir sonuç olarak ortaya çıkmaktadır. Görüşülen
kadın örgütü temsilcileri, devletin kendi görevlerini yapmadığı gibi, bu görevleri bin
bir zorlukla yerine getirmeye çalışan kadın örgütlerini ve kadınları desteklemek bir
yana, bu örgütlerin işini zorlaştırmasını eleştirmektedir. Kadın örgütleri, gelinen noktada
kamu otoritesinin kadın örgütlerini ve çalışanlarını birer “devlet görevlisi” ya
da “sosyal hizmet çalışanı” gibi görmeye başladığını belirtmektedirler. Örgüt temsilcileri,
yerel yönetimlerin genel olarak tutumunun aynı paralellikte olduğunu, verilen
sözlerin tutulmadığını, kendileri her ne kadar bu mesafeyi kapatmaya çalışsalar da, bu
ilişkinin süreğen bir sorun alanı olmaktan çıkmadığını anlattılar.
Özellikle AKP hükümeti sürecinde bu tutumun iyice belirginleştiği, kadınların şiddete
karşı korunması, istihdamı, siyasete katılımı ve başörtüsü gibi pek çok konuda ileri
gitmek bir yana, geriye doğru bir gidişin olduğu belirtildi. 1995’te kadınların istihdama
katılımı yüzde 35 iken bugün bu oranın yüzde 27 civarında olması; parlamentodaki
temsil oranının 1935 yılındaki yüzde 4 buçukluk oranın sadece iki katı kadar olması
ciddi rahatsızlık ve şikâyet konusudur. Ayrıca, son yıllarda kadınlar lehine çıkan
yasaların uygulanmasıyla ilgili olarak merkezi hükümetin üzerine düşen görevi yerine
getirmediğini ve bunun faturasının yine kadınlara çıktığını belirten kadın örgütleri, örnek
olarak Yerel Yönetimler Yasası, Ceza Yasası ve Medeni Yasa’daki boşlukların hâlâ
doldurulmamasını göstermektedir. Örneğin, yeni Yerel Yönetimler Yasası’nın nüfusu
50 bini geçen yerleşim yerlerinde belediyelere yüklediği en az bir sığınak açmalarını
öngören yasaya rağmen bu yönde adım atan belediye sayısının bir elin parmağını geçmediğini,
sığınak açmayan belediyelere yönelik herhangi bir yaptırımın uygulanmadığı
görülmektedir. Namus cinayetlerinin cezalandırılmasına ilişkin Ceza Yasası’ndaki eksiklik
hâlâ giderilmemiştir ve Ailenin Korunmasına Dair Kanun polis ve yargı makamlarınca
yeterince ve etkin bir biçimde uygulanmamaktadır.
129